در آستان کرامت 2 صفحه 10

وین یک در ملک کبریایی مشعر

لم یلدم بسته لب و گرنه بگفتم

دخت خدایند این دو نور مطهر

آن یک خاک مدینه کرد مزین

صفحه قم را نمود این یک انور

خاک قم این کرد از شرافت جنت

آب مدینه نموده آن یک کوثر

مقام علمی و معنوی والای حضرت فاطمه معصومه (س)

آیت الله سید نصر الله مستنبط

بی گمان شیرین ترین خاطره امام هفتم و خاندان نبوی(علیه السلام( از ماه ذیقعده ، در آغاز

در افق امامت درخشیدن گرفت و کانون زندگی » نجمه « از برج » معصومه « آن بود ، که هلال

امام(علیه السلام( را با انوار درخشانش پر فروغ تر ساخت. حضرت معصومه(س( ماه تابانی بود که

لحظه ای از خورشید فروزان امامت جدا نشد و از دریای بیکران علوم پدرش، امام کاظم (علیه

السلام( و برارش امام رضا(علیه السلام( کسب فیض نمود. حضرت معصومه (س( در سنین

کودکی به مقامی رسید که به راحتی می توانست به پرسش های فقهی و عقیدتی مردم مدینه

پاسخ بگوید و پاسخ هایش مورد پذیرش و شگفتی پدر بزرگوارش قرار بگیرد. طبق نقل برخی از

ثقات ، مرحوم حاج سید نصرالله مستنبط (داماد مرحوم آیت الله خوئی( از کتاب نفیس و بی نظیر

نقل کرده که روزی جمعی از شیعیان وارد مدینه شدند و تعدادی پرسش در نامه » کشف الثانی «

ای نوشته ، نزد خاندان امامت بردند. درآن هنگام حضرت موسی بن جعفر(علیه السلام( در سفر

بودند و امام رضا(علیه السلام( نیز در مدینه تشریف نداشتند. آن گروه از مدینه قصد عزیمت

کردند و از این که خدمت امام(علیه السلام( نرسیده بودند و با دست خالی به وطن خود بر می

گشتند ، بسیار اندوهگین بودند. حضرت معصومه(س( که در آن ایام هنوز به سن بلوغ نرسیده

بود; از مشاهده غم و اندوه آنان متأثر شد ، لذا پاسخ پرسش های آنان را نوشت و به آنها عنایت

کرد. شیعیان ، مدینه را با سرور و شادی ترک کردند. آنان در بیرون مدینه با امام کاظم(علیه

السلام( مواجه شدند و داستان خود را گفتند و دستخط حضرت معصومه(س( را ارائه دادند ،

فداها « : امام(علیه السلام( بسیار مسرور گشتند و شادی و ابتهاج خود را با این جمله بیان فرمودند