شفا و حاجات در پرتو کرامات: کراماتی از سیدالشهداء و باب الحوائج ابوالفضل علیه السلام و ... صفحه 16

نقل کرده است: من مجاور حرم مطهر امام رضا(علیه السّلام) بودم، در روز عاشورا یکی از دوستان ما مقتل امام حسین(علیه السّلام) را برای مام می خواند. از امام محمد باقر(علیه السّلام) این روایت را نقل کرد که حضرت فرمودند:« هر کس در مصیبت امام حسین(علیه السّلام) اشک بریزد، خداوند گناهان او را می آمرزد اگر چه به قدر کف دریا باشد.»

در مجلس مردی بود که خود را عالم و دانسته معرفی می کرد، گفت: این حدیث صحیح نیست. چطور ممکن است که گریه کردن بر حسین(علیه السّلام) این همه ثواب داشته باشد؟! ما هر چی استدلال کردیم نپذیرفت و از مجلس بیرون رفت. فردای آن روز صبح زود، آن مرد با نگرانی و اضطراب آمد و با اظهار پشیمانی از سخنان دیروزش از ما معذرت خواست. علت پشیمانی او را سوال کردیم، گفت: وقتی که شب خوابیدم در عالم خواب دیدم که قیامت برپا شده است و همه مردم در صحرای محشر جمع شده اند. ترازوی اعمال آویخته شده است، پل صراط بر روی جهنم قرار دارد، نامه های اعمال را آماده کرده اند. از یک طرف آتش جهنم شعله ور و از طرف دیگر قصرهای بهشتی جلوه گراند و همه مردم در وحشت عجیبی حیران و پریشانند. در آن هنگام تشنگی شدیدی بر من غلبه کرد به طرف راست خود نگاه کردم، دیدم حوض کوثر است و در کنار آن حوض دو مرد و یک زن با عظمت با علایم عزاداری،گریان هستند اما نور جمال شان صحرای محشر را روشن کرده است. من از فردی سوال کردم این سه نفر چه کسانی هستند؟ گفت: آنان پیامبر اسلام امیرمؤمنان و صدیقه طاهره(علیهم السّلام) می باشند. گفتم: چرا گریان و عزا دارند؟ گفت: مگر نمی دانی که روز عاشورا وروز شهادت سیدالشهداء(علیه السّلام) است؟! من جلو رفتم به حضرت زهرا (علیهاالسّلام) عرض کردم: بی بی جان خیلی تشنه ام!