مهدی عجل الله تعالی فرجه الشریف تجسم امید و نجات صفحه 164

مدعیان بابیت و غلاه، در زمان نایب دوم

دوره نیابت محمّد بن عثمان دوره پر فراز و نشیبی بود، در این دوره چندین نفر ادعای بابیت و غلوّ در آینده داشته اند که عبارتند از: محمّد بن علی بن بلال، احمد بن هلال عبرتایی، اسحاق احمر، محمّد بن نصیر نمیری، محمّد بن موسی شریعی (سریقی، سریعی، شریقی).(1)

از امام موعودعلیه السلام توقیعاتی در لعن و برائت از این مدّعیان صادر گشته است. در بخشی از توقیع درباره ابن هلال آمده است:

«امر ما درباره ابن هلال صادر شده، خداوند او را رحمت نکند و گناهش را نبخشد و یاری نکند به خاطر چیزی که دریافتیم، و هنوز در کارها دخالت می کند، بدون این که اذن و رضایتی از ما گرفته باشد. به رأی خود عمل می کند و از دیون ما پرهیز می کند . . . پس بر کار او صبر کردیم تا این که خداوند به دعای ما به عمرش پایان داد . . .»(2)

از جمله اشخاصی که مدّعیان دروغین بوده اند، برادر زاده محمّد بن عثمان، باقطانی، و حسین بن منصور حلاّج را نیز می توان نام برد که داستان منصور حلاّج حجم بیشتری از تاریخ را به خود اختصاص داده است.(3)

1- 336. طوایف غلاه، ص 205 و 207 و 221 و 222.
2- 337. طوایف غلاه، ص 208.
3- 338. زندگانی نواب خاص، ص 179 - ص 203 تا 211.