مهدی عجل الله تعالی فرجه الشریف تجسم امید و نجات صفحه 5

امید

اشاره

یکی از نامهای خداوند در فرازهای دعا و نیایش «یا منتهی الرجایا؛ ای نهایت اُمیدها»(1) است. رسول خداصلی الله علیه وآله وسلم می فرماید:

«اگر اُمید نبود، مادری فرزند خود را شیر نمی داد، و کسی درختی نمی کاشت».(2)

پس ضرورت «اُمید» آنچنان روشن است که دلیلی نمی طلبد. و بدون اُمید لازم نیست برای چیزی تلاش و تکاپو نمود تا جایی که نباید برای سطور بعدی تلاش کرد.

امّا این امر حیاتی می تواند صورت شرّآمیزی به خود بگیرد؛ این همان صورتی است که ما شرّ را تحمل می کنیم و به این امید دل می بندیم که خود از بین برود و می گوییم: «امیدوارم فردا بهتر شود». آه می کشیم و به جای آن که اقدامی برای خلاص شدن از آن انجام دهیم، دست روی دست می گذاریم و به اُمید فردا می نشینیم.(3)

1- 3. مفاتیح الجنان، دعای جوشن کبیر.
2- 4. نهج الفصاحه، ص 189، کلمه 936.
3- 5. تفکر منفی، ص 148