آداب معاشرت از دیدگاه معصومین علیهم السلام صفحه 126

1- من لا یحضره الفقیه، ج 2، ص 349.

2- ثواب الاعمال، ص 97؛ خصال صدوق، ج 6، ص 32 در باب وجوب حج.

3- ثواب الاعمال، ص 97؛ خصال صدوق، ج 2، ص 58.

4- خصال صدوق، ج 1، ص 76؛ عیون اخبارالرضا، ص 143؛ قرب الاسناد، ص 162.

5- مجالس صدوق، ص 264؛ من لا یحضره الفقیه، ج 2، ص 352.

6- مجالس صدوق، ص 2؛ خصال صدوق، ج 1، ص 153.

7- قرب الاسناد، ص 33.

18- علی فرمود: خاموشی از اندرز دادن خیری ندارد. چنان که در سخن گفتن از روی نادانی بهره ای نیست(1).

19- علی فرمود: سکوت زیاد، شکوه و بزرگی می آورد(2).

20- علی فرمود: هر که گفتارش زیاد شود، لغزشش بیش تر است و هر که لغزشش بیش تر باشد، از حیای او کاسته شود و هر که حیایش کم شود، پارسایی اش کاهش یابد و هر که پارسایی اش کم گردد، دلش می میرد، هر که دلش بمیرد، در آتش داخل می شود(3).

21- علی فرمود: تا سخن نگفته ای گفتارت گروگان توست، و چون سخن گفتی کلامت را در موضعش قرار دادی، (چه خوب یابد) زبانت را نگهدار چنان که طلا و سکّه ات را نگاه می داری، ای بسا سختی نعمتی را از تو باز گیرد(4).

119 - استحباب سخن گفتن در جایی که سکوت روا نیست

1- پیغمبر در نصیحتش به ابوذر فرمود: ای اباذر! کسی که در میان جمعی غافل و بی خبر یاد خدا می کند، همانند کسی است که در میان گروهی که از جنگ می گریزند به نبرد ادامه می دهد.

ای اباذر، هم نشین خوب بهتر از تنهایی و تنهایی بهتر از هم نشین بد است. گفتن سخن خیر بهتر از خاموشی و خاموشی بهتر از گفتار شرّ است.

ای اباذر، سخنان زاید را ترک کن و سخن به مقداری که نیازت را برآورد ترابس است.