آداب معاشرت از دیدگاه معصومین علیهم السلام صفحه 127

1- نهج البلاغه، بخش دوم، ص 186 و 254.

2- نهج البلاغه، بخش دوم، ص 194.

3- نهج البلاغه، بخش دوم، ص 227.

4- نهج البلاغه، بخش دوم، ص 237؛ من لا یحضره الفقیه، ج 15، ص 119.

ای اباذر، در دروغگویی شخص همین بس که هر چه را بشنود نقل می کند. ای اباذر، هیچ چیز برای حبس کردن طولانی در زندان سزاوارتر از زبان نیست. ای اباذر، خدا نزد زبان هر گوینده حاضر است، پس شخص باید از خدا پروا داشته باشد و بداند که چه می گوید(1).

2- در احتجاج طبرسی است که از علی بن حسین سؤال شد، سکوت بهتر است یا سخن گفتن، فرمود: برای هر یک از آن ها آفت هایی است؛ اگر سالم از آفت باشند سخن گفتن بهتر از خاموشی است. عرض شد یابن رسول الله چگونه است آن؟ فرمود: برای این که خدای عزّوجلّ هیچ یک از پیغمبران و اوصیا را برای سکوت مبعوث نفرموده، بلکه برای سخن گفتن فرستاده است، و استحقاق بهشت با سکوت امکان پذیر نیست و دوستی خدا با سکوت میسّر نمی شود، دوری از آتش غضب پروردگار با سکوت ممکن نیست، بلکه همه این ها با سخن گفتن و تکلّم به دست می آید، من نمی توانم ماه را با خورشید یکسان بدانم. راوی گوید: یابن رسول الله شما برتری سکوت بر کلام را بیان فرمودی، ولی فضیلت کلام را بر سکوت توصیف نفرمودی(2).

120 - وجوب نگهداری زبان از آنچه که گفتنش روا نیست

1- امام سجّاد فرمود: هر روز صبح زبان آدمی تمام اعضای بدنش را زیر نظر گرفته می گوید: چگونه هستید؟ شب را چگونه به صبح رساندید؟ پاسخ می دهند: اگر تو ما را رها کنی خوب هستیم و می گویند: خدا را، خدا را نسبت به ما یاد بیاور، سوگندش