آداب معاشرت از دیدگاه معصومین علیهم السلام صفحه 134

1- روضه کافی، ص 3 و 4.

2- من لا یحضره الفقیه، ج 2، ص 349؛ مجالس صدوق، ص 21.

3- من لا یحضره الفقیه، ج 2، ص 354؛ مجالس صدوق، ص 18 (م 8) و ص 67 (م 23)؛ ثواب الاعمال، ص 97؛ خصال صدوق، ص 48؛ محاسن برقی، ص 5.

4- الزهد‘ ص 4.

پذیرش عذرش مدّت زمانی لازم دارد، هنگامی که مدّتش به سر رسید، فتنه اش وی را در آتش می سوزاند(1).

9- ابو اَراکه گوید: از علی شنیدم که می فرمود: خداوند را بندگانی است که دل هایشان را خوف خدا شکسته است، با این که فصیح و عاقل و نجیبند از سخن گفتن خودداری می کنند، با انجام کارهای خوب در نزدیک شدن به خدا بر هم پیشی می گیرند، کار بسیاری را که برای خدا انجام می دهند زیاد نمی شمارند و به کار اندکی

که برای او انام می دهند راضی نمی شوند و نفس خود را شرور می بینند در صورتی که زیرک ترین نیکانند(2).

10- علی به نقل از پیغمبرفرمود: صاحبان سخن بر سه گونه اند: رابح، سالم، شاجب. رابح کسی است که ذکر خدا گوید، سالم کسی است که می گوید، خدا را دوست دارم و امّا شاجب کسی است که به مردم دروغ گوید و آنان را مسخره کند(3).

11- امام صادق فرمود: از پدرم شنیدم که می فرمود: ترک کردن اموری که برای شخص سودی ندارد از نشانه نیکویی اسلام است(4).

122 - استحباب مدارا کردن با مردم

1- امام صادق فرمود که پیغمبرفرموده است: خداوند مرا به سازگاری با مردم