آداب معاشرت از دیدگاه معصومین علیهم السلام صفحه 198

1- اصول کافی، ص 473؛ مجالس صدوق، ص 104 و 291.

2- )إِنَّ الَّذِینَ یُحِبُّونَ أَنْ تَشِیعَ الْفَاحِشَهُ فِی الَّذِینَ آمَنُوا لَهُمْ عَذَابٌ أَلِیمٌ فِی الدُّنْیَا وَالآخِرَهِ( ، نور / 19.

3- عقاب الاعتمال، ص 27؛ روضه کافی، ص 147.

4- عقاب الاعمال، ص 48.

5- عقاب الاعمال، ص 27.

وی پرسید آیا تو از مائده خورد؟ گفت: نه. حواریون گفتند چرا یا روح الله به خدا قسم وی از مائده خورد. حضرت عیسی فرمود: برادرت را تصدیق و چشمت را تکذیب کن(1).

159 - محترم داشتن ناموس، مال و خون مؤمن و تحریم ناسزا گفتن به او

1- عبدالرحمان بن حجّاج گوید: موسی بن جعفر درباره دو نفر که به هم دشنام دهند فرمود: آن که به دشنام آغاز کرده ظالم تر است و گناه خود و گناه رفیقش به گردن اوست تا زمانی که از مظلوم عذرخواهی نکرده است(2).

2- امام باقر فرمود: مردی از قبیله بنی تمیم خدمت پیغمبر آمد و عرض کرد: به من نصیحتی بفرما. از جمله نصایح آن حضرت این بود که به مردم ناسزا نگویید زیرا دشنام باعث دشمنی آنان نسبت به شما می شود(3).

3- امام باقر به نقل از پیغمبر فرموده است: ناسزا گفتن به مؤمن گناه است، جنگ با او کفر و خوردن گوشتش به وسیله غیبت کردن معصیت می باشد و مال او مانند خونش محترم است(4).

4- امام صادق فرمود که پیغمبر فرموده است: کسی که به مؤمن ناسزا بگوید همچون کسی است که در پرتگاه هلاکت باشد(5).

5- امام باقر فرمود: هر که از ریختن آّبروی مردم خودداری کند، خداوند در روز