آداب معاشرت از دیدگاه معصومین علیهم السلام صفحه 21

1- مجالس صدوق، ص 97.

2- قرب الاسناد، ص 25.

3- اصول کافی، ص 610 (من یجب مصادقته و مصاحبته). (1) ظاهراً اسم ابوالعدیس صالح بوده «تنقیح المقال، ج 3 باب العین».

4- اصول کافی، ص 610 (من یجب مصادقته و مصاحبته). (1) ظاهراً اسم ابوالعدیس صالح بوده «تنقیح المقال، ج 3 باب العین».

عزّّوجلّ 2) خود واعظ خویش بودن 3) پذیرفتن نصیحت(1).

14- استحباب دوستی با کسی که رعایت دوستی را می کند و او را در موقع گرفتاری تنها نمی گذارد

1- امام صادق فرمود: دوستی دارای شرایطی است، اگر تمام یا بعضی از این شرایط را رعایت کند می توان او را دوست دانست، و اگر این شرایط در کسی نباشد نمی توان او را دوست نامید. آن شرایط عبارتند از: 1) باطن و ظاهرش یکی باشد 2) عزّت تو را

عزّت خود و عیب تو را عیب خویش بداند 3) اگر به مقام یا مالی رسید تغییری در او ایجاد نشود 4) قدرت و توانایی ِ او تو را از رسیدن به چیزی باز ندارد 5) کسی دارای این خصلت هاست که در موقع گرفتاری تو را رها نکند(2) .

2- سیّد رضی در نهج البلاغه از حضرت علی نقل می کند: دوست حقیقی آن است که برادرش را در سه موضوع حفظ کند: در گرفتاری، در غیاب و در مرگش.

15- استحباب کمک و یاری دادن دوستان به یکدیگر

1- وصّافی گوید: امام محمّد باقر به من فرمود: آیا می شناسی کسی را که لباسی نداشته باشد و برادرش لباس خود را به او ببخشد یا لباسی که اضافه دارد موقتاً به او بدهد تا وقتی که لباسی برای خویش تهیّه کند؟ عرض کردم خیر، امام به عنوان تأسف