آداب معاشرت از دیدگاه معصومین علیهم السلام صفحه 8

1- اصول کافی، ص 608 (باب ما یحب من المعاشره).

امانت دار و با مردم خوش خو باشد. چنین شخصی با این گونه کارهایش مرا مسرور می سازد، و این است روش و آیین جعفری.

اگر شیعۀ ما دارای این صفات نباشد برایم مایۀ اندوه وننگ است، و مردم می گویند: این است آیین جعفر صادق. به خدا سوگند پدرم [امام باقر به من فرمود: کسی از پیروان حضرت علی زینت قبیله است که از همه کس بیش تر ادا کنندۀ امانت، برآورنده حقوق، و صادق در گفتار و امانت باشد به گونه ای که اگر از هر کس دربارۀ او سؤال شود بگویند مانند فلانی باید بود، زیرا از ما امانت دارتر و درست گفتارتر است(1).

3- معاویه بن وهب گوید: به امام صادق عرض کردم با بستگان و کسانی که با آن ها معاشرت داریم ولی بر مذهب ما نیستند چگونه رفتار کنیم؟

امام فرمود: به پیشوایانتان که از آن ها پیروی می کنید بنگرید و بدان گونه که آن ها رفتار می کنند عمل نمایید. سوگند به خدا پیشوایان شما از بیماران آن ها عیادت می کردند و در تشییع جنازۀ آن ها حاضر می شدند و اقامۀ شهادت می کردند، به نفع یا به ضرر آن ها، و امانت را به آنان برمی گرداندند(2).

حبیب خَثْعَمِی گوید: امام صادق به من فرمود: بر شما باد به اجتناب از معاصی، و تلاش و کوشش، و حضور در تشیع جازه ها و عیادت بیماران، و حضور در مساجد با سایر مردم. دوست بدارید برای مردم آنچه را برای خودتان دوست می داریم. آیا شرمسار نیست کسی از شما که همسایه اش حقّ او را بشناسد ولی او حقّ همسایه اش را رعایت نکند؟(3).