ابوطالب علیه السلام اسوه مقاومت و ایمان صفحه 116

آزار و ترور و زندانی کردن پیروانش و... را از علی علیه السلام دریغ نمی داشت، ولی حتّی یک مورد طعن به ابوطالب درنامه های او دیده نمی شود، درحالی که علی علیه السلام بارها پدران وی از جمله ابوسفیان را مذمت کرده، دوستیِ او را کفر می شمارد(1).

ثانیاً: اگر ابوطالب علیه السلام مشرک از دنیا می رفت، علی علیه السلام هرگز با آن همه زهد وپارسایی اش، به وجود پدرش مباهات نمی کرد؛ زیرا بی تردید پس از پیامبر خدا، علی علیه السلام نخستین ، بلکه تنها کسی است که نه تنها با اصول و معیارهای دین اسلام و قرآن آشناست، که قرآن گویا و تصویر عینی از رسول خدا خواهد بود. چه این که اگر درطول تاریخ کسی به آیات 22 مجادله و یکم ممتحنه که مودت و دوستی با دشمنان خدا (کافران) را به شدت نفی می کند، پای بند بوده باشد، علی علیه السلام دررأس آنان می درخشد، و در نتیجه نَفْسِ مباهاتِ علی علیه السلام به ابوطالب، گواهی زنده و گویا بر ایمان و رستگاری پدرش است.

12 - واپسین کلام

اشاره

12 - واپسین کلام

یکی از بخش های تاریخ اسلام که حساسیت زیادی دارد، واپسین لحظات حیات ابوطالب علیه السلام است؛ لحظه ای که از یک طرف: پیامبر خدا و مسلمانان بزرگ ترین حامی خود را از دست می دادند، و از طرف دیگر: قریشیان برداشته شدن مانع دستیابی به محمد صلی الله علیه و آله را انتظار می کشیدند. و از آن جا که در منابع اسلامی، داستان رحلت ابوطالب به شکل های مختلف ثبت شده، شایسته است نخست متن حادثه را نقل کرده، آن گاه به نقد آن بپردازیم(2).