ابوطالب علیه السلام اسوه مقاومت و ایمان صفحه 16

سال حزن

مرگ آن دو بر پیامبر اسلام سخت گران تمام شد؛ به گونه ای که آن سال را سال «حُزن» و «اندوه» اعلام کرد و فرمود: «اجتمعت علی هذه الامّه فی هذه الایّام مصیبتان، لاادری بایّهما أنا اشدّ جزعاً: براین امت در این ایام دو مصیبت بزرگ وارد شد، نمی دانم بر کدامین آن بیش تر عزادار واندوهناک باشم!»(1).

قسطلانی با عنوان «عام الحُزن» می آورَد: «وقتی چهل و نُه سال وهشت ماه و یک روز از عمر شریف پیامبر گذشته بود، عموی او درحالی که هشتاد و نُه سال داشت، در سال دَهُم بعثت بدرود حیات گفت و پس از سه روز خدیجه به دیار باقی شتافت».(2)

در پِی رحلت ابوطالب، قریش جرأت یافتند تا رسول خدا صلی الله علیه و آله را بیش تر بیازارند. از آن پس درکوچه ها و معابر عمومی جهّال قریش خاک و خاکستر بر سر و روی حضرت می انداختند(3). وقتی فشار بر آن حضرت به اوج خود می رسید، می فرمود: «عمو! چه زود فقدانت را دریافتم و بر من اثر گذاشت!»(4).

مزار ابوطالب

ابوطالب علیه السلام در حالی که هشتاد و نُه، یا هشتاد و چهار بهار از عمرش گذشته بود، پسر برادرش را در اوج نیاز به یاری او، تنها نهاد و

1- 1 . تاریخ یعقوبی، ج 2، ص 35 و دلایل النبوه، ج 2، ص 352.
2- 2 . المواهب اللدنّیه بالمنح المحمّدیّه، ج 1، ص 266.
3- 3 . تاریخ طبری، ج 1، ص 243.
4- 4 . شرح المولد النبوی / 439: «یا عمّ ما اسرع ماوجدت فقدک بعدک».