ابوطالب علیه السلام اسوه مقاومت و ایمان صفحه 47

مقدمه

آنچه در بخش نخست درباره نقش ابوطالب گذشت، این نتیجه را برای انسان های منصف و آزاداندیش به ارمغان می آورد که ابوطالب بیش ترین حق و احترام را بر پیروان اسلام داشته و دارد. او بیش از آنچه تصور می رود، نهایت ایثار و فداکای را در مورد پیامبر، دین و مسلمانان از خود نشان داده است؛ و به حق نمی شود تاریخ اسلام را با قطع نظر از نقش ابوطالب در برقراری و گسترش دین خدا، تحلیل کرد. همان گونه که ابن ابی الحدید دانشمند بزرگ اهل سنّت در ابیات بلند خود می گوید: اگر حمایت های ابوطالب در مکه و فرزندش علی علیه السلام در مدینه نبود، دین اسلام، پا نمی گرفت...»(1).

از این رو، هر محقق ژرف اندیش و بی غرض حتّی بدون در نظر گرفتن روایات، شواهد تاریخی و اشعار بلند خود ابوطالب، با اندک تأملی در عملکردها و از خود گذشتگی های وی، او را از مخلص ترین و ناب ترین گروندگان به دین اسلام قلمداد خواهد کرد، و در ایمانش هیچ تردیدی به خود راه نخواهد داد. همان گونه که بسیاری از اندیشه مندان اسلامی (سنّی و شیعه) بر این باور، پای فشرده، به دفاع از اسلام و ایمان او پرداخته اند.(2)