ابوطالب علیه السلام اسوه مقاومت و ایمان صفحه 78

خود آنان را خرافه پرست و خدایان شان را مرده و بی روح می دانند، این گونه حمایت نمی کنند؛ زیرا نه خِرَد و منطق می پسندد کسی هیچ اعتقادی به دین جدید نداشته باشد، ولی به دیگران فرمان دهد که به دستورهایش معتقد و تسلیم باشند، و نَه عُرف و فطرت کنجکاوانه انسانی، آن را شایسته می داند؛ چرا که خواهد پرسید: «فرمانِ پدر به چشم!» اما چرا خودت مطیع آن نیستی! از این رو، دستور ابوطالب به فرزندش، و همچنین اشعار او، خود گواهی روشن بر ایمان وی است.

15. «اشعار» و «رفتار»، پنجره ای به سوی ایمان!

15. «اشعار» و «رفتار»، پنجره ای به سوی ایمان!

همان گونه که اشعار وگزاره های منظوم، جلوه گاه فرهنگ اعتقادی و باورهای درونی انسان به شمار می آید، رفتار و عملکردهای انسان نیز همین نقش را بر عهده دارند. درباره عموی پیامبر خدا صلی الله علیه و آله هر دو بُعد قضیه در منابع روایی مورد توجه قرار گرفته، آن جا که ابوبصیر از امام باقر علیه السلام این گونه نقل می کند: «ابوطالب از دنیا نرفت، مگر مسلمان و موءمن؛ چون از یک سو اشعار او از دیگر سو، مَحبت، ونصرت او به پیامبر ، دشمنی او با دشمنان پیامبر، دوستی او با دوستان پیامبر، تصدیق آنچه پیامبر از سوی خداوند آورده، دستور وی به فرزندانش علی و جعفر علیهماالسلام که به پیامبر و دین او ایمان آورند و این که پیامبر را بِه ترین خَلق خدا و دعوت کننده به سوی حق و مسیر مستقیم و رسول پروردگار عالَم می دانست؛ همه دلیل بر ایمان و رستگاری اوست»(1).