فرهنگ صفات (اخلاقی) صفحه 350

1- 514. بحارالأنوار، ج 96، ص 119، باب فضل الصدقه ؛ همچنین ر.ک: ینابیع الحکمه، ج 3، ص 455 تا 463.

بلکه همواره می کوشد تا از عقل، عواطف، دانش، جایگاه اجتماعی، سرمایه های معنوی و حتی نیروهای جسمانی خویش در راه مدد رسانی به نیازمندان، بهره برداری نموده و از بذل هیچ یک از امکانات خود در این مسیر دریغ نمی ورزد.

مؤمن واقعی جمیع مواهب، نعمت ها و دارایی خود را امانتی از خداوند بزرگ در نزد خود به حساب آورده، نه تنها از انفاق در راه خدا ناراحت نمی شود، بلکه آن را وظیفه خویش دانسته، با کمال نشاط به آن روی می آورد و ضمن آنکه دیگران را از پرتو عمل نیک خویش بهره مند می سازد، خود نیز از مزایای فراوان آن - که مصونیت از بیماری های روحی همچون بخل، حسد، حرص از جمله آن هاست - برخوردار می گردد.

قرآن و انفاق

قرآن کریم انفاق را از نشانه های پرهیزکاران دانسته و می فرماید:

« وَ مِمَّا رَزَقْناهُمْ ینْفِقُونَ ».(1)

«از آنچه به ایشان (پرهیزکاران) روزی داده ایم انفاق می کنند.»

تقوا پیشگان در اثر ارتباط نزدیک با خداوند مهربان، نسبت به خلق او که به منزله عیال اویند شفیق و مهربانند و ضمن ارتباط کریمانه با آنان از اموال و سایر امکاناتی که خداوند بزرگ به آن ها ارزانی داشته، بدون آنکه انتظار پاداشی داشته باشند پیوسته انفاق می نمایند.

« مَثَلُ الَّذِینَ ینْفِقُونَ أَمْوالَهُمْ فِی سَبِیلِ اللَّهِ کَمَثَلِ حَبَّهٍ أَنْبَتت سَبْعَ سَنابِلَ فِی کُلِ ّ سُنْبُلَهٍ مِائَهُ حَبَّهٍ وَ اللَّهُ یضاعِفُ لِمَنْ یشاءُ ».(2)