فرهنگ صفات (اخلاقی) صفحه 392

1- 562. کافی، ج 2، ص 87، باب عفو، ح 1؛ نظیر آن: ح 2.

2- 563. غرر الحکم، ج 1، ص 21، ف 1، ح 573.

رسول اکرم صلی الله علیه وآله دعوت الهی خود را در مکه مکرّمه آغاز نموده، مردم را به توحید و پرستش خدا فراخواندند. سران کفر و بزرگان آن سرزمین که منافع بی ارزش دنیوی خود را در معرض زوال می دیدند، قد علم کرده، با قدرت و شدّت به مخالفت با آن حضرت به پا خاستند و وجود نازنین پیامبر صلی الله علیه وآله و مسلمانان خداپرست را تا می توانستند آزار می دادند.

هر روز که می گذشت بر تهدید، شکنجه، محدود ساختن روابط، فشارهای اقتصادی و هتک و تحقیر مسلمانان افزوده، عرصه زندگی را بر آنان و بر شخص رسول خدا صلی الله علیه وآله به طور جدّی تنگ نموده، آنان را ناگزیر از ترک مکه و مهاجرت به برخی شهرهای دیگر ساختند.

پس از سال ها رنج و بردباری، محرومیت و فداکاری سرانجام روز تاریخی فتح مکه - که از درخشان ترین روزهای تاریخ اسلام شمرده می شود - فرا رسید و ساکنان مکه خصوصاً سران قریش بر اثر این پیروزی بزرگِ مسلمانان و سقوط حکومت جهل و عصبیت به دست پیامبر صلی الله علیه وآله و یارانش مضطرب و نگران شده، از انتقام جویی مسلمانان به شدت دچار بیم و هراس شدند.

در آن روز پرچم اسلام در دست سعد بن عُباده قرار گرفته بود وی با صدای بلند فریاد می کرد:

«اَلْیومُ یوْمُ المُلْحِمَهِ، اَلْیومَ تسْبَی الْحُرْمَهُ، اَلْیومَ أَذَلَّ اللَّهُ قُرَیشاً.»(1)

«امروز روز کشتار و انتقام است، امروز روز اسارت است، امروز خداوند به قریش ذلّت و خواری بخشید!»

قسمت دوم

رسول اکرم صلی الله علیه وآله به امیر مؤمنان علیه السلام فرمودند: علی جان! خود را به او برسان و پرچم را از او باز ستان، و تو آن کس باش که پرچم را وارد مکه می سازی.