فرهنگ صفات (اخلاقی) صفحه 426

1- 604. ر.ک: بحارالأنوار، ج 72؛ مستدرک الوسائل، ج 9؛ گناهان کبیره، ج 1، و...

2- 605. کافی، ج 2، ص 253، ح 2

3- 606. مستدرک الوسائل، ج 9، ص 88، ح 25

هلاکت شما در آن است.»

حضرت موسی بن جعفر علیه السلام به هشام می فرمایند:

«إِنَّ الْعاقِلَ لا یکْذِبُ وَ إِنْ کانَ فِیهِ هَوَاهُ.»(1)

«خردمند دروغ نمی گوید، گرچه خواهش نفسانیش در آن باشد.»

حساسیت این موضوع مهم ایجاب می کند که انسان در همه حال با دقت کامل مراقب گفتار و کردار خویش بوده، مواظب باشد خواسته یا ناخواسته به این صفت ناپسند مبتلا نگردد. چه بسیار است سخنانی که بی توجه بر زبان جاری می شود - همچون تعارفات معمول روز مره که مثلاً شخصی گرسنه دعوت به غذا می شود و خود را سیر معرفی می کند و نیز مانند دعوت میهمان بدون میل قلبی صاحب خانه - و در واقع در زمره گفتارهای دروغ محسوب می گردد.(2)

مراتب دورغ گویی

دروغ گویی دارای مراتبی است که به تناسب شدّت و ضعفِ مفاسد مترتب بر آن، کیفرهای متفاوتی برای آن در نظر گرفته شده است.

چنانکه از آیات و روایات به دست می آید، سخت ترین کیفرها و قوانین ویژه - که بطلان روزه از جمله آن هاست - برای دروغی است که به خدا و پیامبران و پیشوایان معصوم علیهم السلام نسبت داده شود و این خود هشدار تکان دهنده ای است برای دین ستیزان کور وجدانی که با جعل احادیث دروغ، جسارت نسبت دادن سخنان ناروا به پیامبر خدا صلی الله علیه وآله را بر خود روا دانسته اند.

علامه بزرگوار آیه اللَّه امینی قدس سره در کتاب ارزشمند «الغدیر» صدها نفر از رجال