زخم فطرت صفحه 27

بدترین گناه این است که آدمی به بازگویی‌اش نزد دیگران و انتشار آن بپردازد. بی‌گمان، انسان عفیف و پاک‌دامن، اگر گناهی هم مرتکب شود، در پرده‌پوشی آن می‌کوشد.

رسول اکرم (ص) می‌فرماید:

الْمُسْتَتِرُ بِالْحَسَنَةِ یَعْدِلُ سَبْعِینَ حَسَنَةً وَ الْمُذِیعُ بِالسَّیِّئَةِ مَخْذُولٌ وَ الْمُسْتَتِرُ بِها مَغْفُورٌ لَه.(1)

پاداش پنهان‌کننده کار نیک [به خاطر دوری از ریا] برابر هفتاد حسنه است و آن کس که گناه را نشر دهد مطرود است و آن کس که گناه را پنهان می‌دارد، مشمول آمرزش الهی است.

هر که آشکارا گناه کند یا گناه پنهانش را آشکار سازد، موجب تباهی جامعه و فراگیری گناه در آن می‌شود. حضرت علی (ع) در این‌باره می‌فرماید: «

إِیَّاکَ وَ الْمُجَاهَرَةَ بِالْفُجُورِ فَإِنَّهَا مِنْ أَشَدِّ الْمَآثِمِ

»(2) ؛ «از تظاهر به تباهی بپرهیز؛ چون از بزرگ‌ترین گناهان است».

اگر آدمی از کار خود شرمگین باشد، هیچ‌گاه آن را برای دیگران بازگو نمی‌کند، اما کسی که از کار خود شاد باشد، آن را با طُمطراق برای دیگران نقل می‌کنند.

12. تغذیه ناپاک‌