زخم فطرت صفحه 86

حیا کنارتر رود، آدمی بر ارتکاب گناهان پنهان و آشکار جسورتر می‌گردد؛ تا جایی که حجاب حیا برداشته میشود و آن‌گاه آدمی از هیچ گناهی سرباز نمیزند. امام موسی بن‌جعفر (ع) می‌فرماید:

الْحَیاءُ مِنَ الإیمانِ وَ الإیمانُ فِی الجَنَّةِ وَ البَذاءُ مِنَ الْجَفاءِ وَ الجَفاءُ فِی النّارِ.(1)

حیا جزئی از ایمان است و ایمان در بهشت است. بی‌حیایی نیز از پردهدری سرچشمه میگیرد و پرده‌دری در آتش است.

هر چه کمال و خرد انسان افزون‌تر باشد، حیای او نیز بیشتر خواهد بود. حیا از خدا، حیا از خود و حیا از مردم، میوه‌های شیرین درخت خردند.

امام علی (ع) میفرماید:

العَقلُ شَجَرَةٌ ثَمَرُها السَّخاءُ وَ الحَیاءُ.(2)

عقل، درخت تنومندی است که میوه شیرین آن، سخاوت و حیاست.

9. توبه و بازگشت‌

توبه به معنای بازگشت آن است که شخص گنه‌کار تصمیم بر بازگشت و ترک گناه داشته باشد. در این میان، توبه حقیقی، انسان