خرافه و خرافه زدایی با رویکرد رسانه ای صفحه 118

ابن قیم می­گوید: «عرب به منظور پیش بینی در امری، پرنده­ها یا حیوانات وحشی را به پرواز یا دویدن وامی­داشتند. آن گاه اگر این پرنده یا حیوان به سمت راست به پرواز یا حرکت می­آمد، آن را «سانح» می­نامیدند و اگر به چپ بود آن را «بارح» می­خواندند».(1)

آلوسی می­گوید: «بیشتر عرب و خاصه اهل نجد «سانح» را میمون و خوب و «بارح» را شوم می شمردند.»(2) این پندارهای باطل آن چنان در میان عرب فراگیر و ریشه­دار بود که حتی ظهور اسلام و دستورها و تعلیم های مقدس این دین نیز نتوانست به کلی این موهومات را نابود کند.

در میان مردم عصر ما نیز نمونه­های تفألات و تطیرها فراوان است. برخی مردم صدای کلاغ یا جغد را شوم می­پندارند. گروهی به گربه سیاه فال بد می­زنند و برخی معتقدند به دنبال خندیدن زیاد، گریه و ناراحتی خواهد آمد. گاهی شکستن آینه در عروسی را بدشگون می­دانند و بعضی ایستادن تفاله چای وسط استکان را به فال نیک می گیرند و منتظر رسیدن مهمان می­شوند. در شهرها و روستاهای ایران، نمونه­های بسیاری از این اعتقادات دیده می شود.

سه _ پیشینه فال زدن و تطیر

سه _ پیشینه فال زدن و تطیر

ظاهراً همیشه در میان انسان ها و اقوام و ملل مختلف، فال نیک و بد رواج داشته است و آیات قرآن از فال بد زدن در مورد انبیا در زمان های بسیار دور حکایت می­کنند.

از جمله اقوام و امت­های پیشین که خداوند از آنان یاد می­کند و به روش­های آنان برای برخورد با بلایا و مشکلات شدید اشاره می­کند، قوم