خرافه و خرافه زدایی با رویکرد رسانه ای صفحه 273

قرآن پندار شفاعت بت ها را مردود می­شمارد؛ زیرا اگر مراد از شفاعت، شفاعتی به اذن خداست، باید از کتاب های آسمانی برای اثبات چنین مدعایی مدرک و سندی بیاورند و اگر مراد شفاعتی است که بدون اذن خداوند محقق می­شود، باید بدانند شفاعت به اذن خداست؛ زیرا دنیا و آخرت متعلق به اوست.(1)

پیامبر هم چنین مأموریت یافت به بت­پرستان بگوید اگر صداقت دارید، برای این کار خود برهان بیاورید و اعلام کنید این معبودهای دروغین با اسم های بی­مسمّا اختراع خود شماست.(2)

پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله پس از احتجاج­های فراوان، وقتی با مکر و فریب بت پرستان و بهانه جویی آنان روبه رو شد، اعلام کرد: «فَاعْبُدوا مَا شِئْتُم مِنْ دُونه»،(3) اما منتظر پی آمدهای آن و عذاب دردناک باشید.

ب) نسیء یا تأخیر انداختن ماه های حرام

ب) نسیء یا تأخیر انداختن ماه های حرام

واژه «نَسِیء» بر وزن «کثیر» به معنای به تأخیر انداختن است و تنها یک بار در قرآن مجید آمده است. در جاهلیت گاهی اعراب، یکی از ماه های حرام(4) را به تأخیر می انداختند؛ یعنی حرمت یک ماه را به ماه دیگری که حرام نبود

1- نک. فاطر: 40؛ نجم: 25 _ 26.
2- نک. بقره: 111؛ نجم: 23.
3- زمر: 15: «هرچه را جز او می­خواهید بپرستید.»
4- ماه های حرام چهار ماه «ذی القعده، ذی الحجه، محرم و رجب» است که معنای حرام بودن این چهار ماه آن است که دریدن پرده محرمات در این ماه ها خیلی بزرگ تر از ماه های دیگر است و مردم عرب در قدیم (از زمان حضرت ابراهیم) این چهار ماه را بزرگ می شمردند تا به آنجا که اگر کسی قاتل پدر خود را دیدار می کرد، به او کاری نداشت. قرآن کریم در آیه 36 سوره توبه به این ماه ها اشاره می کند و می فرماید: «إِنَّ عِدَّهَ الشُّهُورِ عِنْدَ اللَّهِ اثْنا عَشَرَ شَهْراً فِی کِتابِ اللَّهِ یَوْمَ خَلَقَ السَّماواتِ وَ الْأَرْضَ مِنْها أَرْبَعَهٌ حُرُمٌ ذلِکَ الدِّینُ الْقَیِّمُ فَلا تَظْلِمُوا فِیهِنَّ أَنْفُسَکُمْ...؛ تعداد ماه ها نزد خداوند در کتاب الهی، از آن روز که آسمان ها و زمین را آفریده دوازده ماه است که چهار ماه از آن، ماه حرام است [و جنگ در آن ممنوع می باشد]. این آیین ثابت و پا برجا [ی الهی] است. بنابراین، در این ماه ها به خود ستم نکنید... .» فضل بن حسن طبرسی، مجمع البیان، ج 11، ص 83.