خرافه و خرافه زدایی با رویکرد رسانه ای صفحه 320

هم چنین از امام علی علیه السلام روایت شده است: «اگر دو مرد عادل شهادت دهند که مرد مسلمانی جادو کرده است، باید کشته شود».(1)

آیت الله جوادی آملی در این باره می نویسد:

می توان گفت سِحر گاهی کفر عملی و گاهی کفر اعتقادی است. کفر اعتقادی در جایی است که انسان به تأثیر مستقل سحر معتقد باشد، اما اگر کسی در مقام عقیده موحد و از اعتقاد به تأثیر استقلال سحر مبرا بود، ولی در مقام عمل آن را به کار گرفت، مبتلا به کفر عملی، یعنی معصیت بزرگ شده است؛ نه از آن جهت که به دیگری ضرر می رساند و اضرار به غیر، عنوان دیگری است که بر آن عارض می شود.(2)

ایشان معتقد است: «از جهت تشریع و در فقه و حدیث، سحر از شراب خواری و شراب فروشی بدتر است؛ زیرا درباره شراب به نافع بودن اجمالی آن اعتراف شده است، گرچه تصریح شده که گناه آن بیشتر از منفعت آن است: «وَ إِثْمُهُما أَکْبَرُ مِنْ نَفْعِهِما»(3) ولی درباره سحر منفعت به طور کلی نفی شده است. «وَ یَتَعَلّمُونَ ما یَضُرّهُمْ وَ لا یَنْفَعُهُمْ>(4) بر همین اساس ساحران از شراب خواران و شراب فروشان بدترند.(5)

اگر یاد گرفتن سحر به منظور ابطال سحر ساحران باشد، اشکالی ندارد، بلکه گاهی به عنوان واجب کفایی باید عده ای سحر را بیاموزند تا اگر مدعی خواست از این طریق مردم را اغفال یا گمراه کند، سحر و جادوی او را ابطال کنند.

1- میزان الحکمه، ج5، ص 2413.
2- تفسیر تسنیم، ج 5، ص 663.
3- بقره: 219.
4- بقره: 102: «آنها قسمت هایی را فرا می گرفتند که به آنان زیان می رسانید و نفعی نمی داد».
5- تفسیر تسنیم، ج 5، صص 691 و 692.