خرافه و خرافه زدایی با رویکرد رسانه ای صفحه 353

شیخ انصاری در مکاسب محرمه با استناد به این احادیث و احادیث دیگر، کهانت و هر گونه خبر دادن از غیب را، ولو به غیر کهانت، حرام می داند.(1)

بر همین اساس، مراجع معظم تقلید نیز انواع فال گیری را بی­اعتبار دانسته و پول گرفتن برای فال را جایز ندانسته­اند.(2)

با توجه به مطالب یاد شده، نه تنها کسی که به فال گیری، رمالی و چنین مشاغلی می­پردازد، گناه کرده و مال حرامی به دست آورده، مشتریان آنها و افرادی که در پی این گونه پیش گویی­ها می­روند نیز گناهکار محسوب می شوند و به اسلام کفر ورزیده­اند.

آنها به جای تلاش و توجه به علم و عقل می­خواهند یک شب ره صدساله را بپیمایند، غافل از آنکه مطابق آیه «وَ ما کانَ اللّهُ لِیُطْلِعَکُمْ عَلَی الْغَیْبِ»(3) در مرحله اول، تنها خداست که از غیب باخبر است، اما گاهی خداوند برخی اسرار عالم غیب را برای مقربان خود همانند پیامبران و اولیای الهی فاش می­کند و خداوند عالم تنها به میزان مصلحت، این علم و آگاهی را در اختیار آنان قرار می­دهد و به طور قطع، این مقربّان نیز اسرار الهی را نزد خود پنهان می کنند و به هیچ­وجه از آن بهره برداری نمی­کنند.

فال گیران، رمالان و طالع بینان نوعاً افراد شیاد و کلاهبرداری هستند که با بیان جملات و مسائل کلی و دوپهلو، که با افراد مختلف قابل انطباق باشد، کسب درآمد می­کنند. گاهی نیز از حدسیات خود استفاده و وانمود می­کنند پیش گویی شان کاملاً صحیح است. برای مثال به هر مراجعه کننده ای می­گویند در زندگی رنج زیادی کشیده­ای، نزدیکان یا دوستانت به تو خیانت کرده­اند و

1- نک: شیخ مرتضی انصاری، مکاسب، ج 2، صص 33 _ 39.
2- نک: جامع المسائل، ج 1، ص 630؛ آیت الله مکارم، استفتائات جدید، ص 156، آیت الله خامنه­ای، رساله اجوبه الإستفتائات، س 1229.
3- آل عمران: 179: «و نیز چنین نبود که خداوند شما را از اسرار غیب آگاه کند».