خرافه و خرافه زدایی با رویکرد رسانه ای صفحه 371

خوانی و موعظه­گری فرد یا افرادی است که جز پاره­ای از مسائل را نیاموخته و با نگرش سطحی به قرآن، روایات و مسائل عقیدتی می­نگرند.(1)

بنابراین، وظیفه روحانیت عالم آگاه به زمان و متعهد است که با اقتدای عملی به پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و عترت طاهره­اش و به پیروی از فرمایش رهبر معظم انقلاب اسلامی که فرمود: «علما و برجستگان باید با تبیین صحیح معارف اهل بیت علیهم السلام مانع رسوخ مسائل خرافی شوند»،(2) در برابر خرافه برنامه­ریزی کنند.

1. کارگاه­های آموزشی شبهه­شناسی، خرافه­شناسی و خرافه­زدایی در داخل حوزه تشکیل دهند تا طلاب و مبلّغان از خرافات رایج و غیررایج و نقدشان آگاهی کامل داشته باشند؛(3)

2. روحانیت به ویژه باید در موضوعات عاشورا، مهدویت، عرفان و سیر و سلوک باطنی و معنویت­گرایی، آسیب­ها و آفات را بشناسد و آنها را عالمانه نقد و نفی کند؛

3. حوزه باید به تولید متون آموزشی و پژوهشی عمیق، جالب و جذاب در قالب­های نوآمد و در همه لایه­های اجتماعی درباره معارف اسلامی، اعم از معارف عقیدتی، اخلاقی و احکامی و سپس توزیع منطقی و عادلانه آن در جای جای کشور بپردازد؛(4)

4. تصحیح متون دینی و ارائه مقاتل صحیح برای جلوگیری از نشر خرافات به ویژه در عزاداری­ها از وظایف حوزه و علمای برجسته است؛

1- احمد ترابی، «اندر گسست زنجیرهای خرافه»، مجله حوزه، ش 153-154، ص 14.
2- سخنرانی مقام معظم رهبری در جمع میهمانان چهارمین دوره مجمع جهانی اهل بیت:، روزنامه کیهان، ش 18879.
3- امین عظیمی، «خرافه و رسالت حوزه»، مجله حوزه، ش 151، ص 83 به بعد.
4- محمدجواد درودگر، «ریشه­های پیدایی و پایایی خرافات»، مجله حوزه، ش 152، صص 117 و 118. (با تلخیص و تصرف)