- سخن ناشر 1
- طبیب یکی از اسامی حق 2
- قرآن ، نسخه درمان 2
- فصل اول : قرآن ، نسخه درمان 2
- پیغمبر ، طبیب دوره گرد 3
- عدم درمان «جهل» ، مایه عذاب اخروی 4
- فرستاده شدن پیامبر در زمان فاصله و جدایی مردم از رسالت 5
- تغییر نسخه مسیح توسّط یهودیان معاند 6
- اهمیت نماز نزد انبیاء و اهل بیت 8
- سِرَّ دعوت اهل بیت : به نماز از سوی پیامبر 9
- نماز ، مهم تر است 10
- شهادت به اقامه نماز امام رضا علیه السلام در زیارت حضرت 10
- کناره گرفتن امیر مؤمنان علیه السلام برای گزاردن نماز ، در اوج جنگ 11
- تباه کردن نماز از طرف نسل های بعد از نوح 12
- تلاش دشمن برای خواب کردن مردم 14
- سؤال درمان از طبیبان دین کن 17
- نسخه درمان امام علی علیه السلام 18
- روشنی دل با روشنگری های پروردگار عالم در قرآن مجید 19
- نتایج روشنگری پیغمبر اکرم صلی الله علیه و آله وسلم با قرآن 21
- روی آوردن به خیرخواهی خداوند 22
- فصل دوم : درمان با قرآن ، نیازمند تخصّص* 23
- درمان با قرآن ، نیازمند تخصّص 23
- لزوم مراجعه به اهل ذکر از نظر قرآن 24
- لزوم مراجعه به افراد آشنا به روایات در زمان عدم دسترسی به اهل بیت 25
- اهمیت مجالس روشنگری خدا از طریق اهل بیت و عارفان به روایاتشان 28
- آرزوی آمدن آمریکا ، میل به ستمکاران و مخالف با روشنگری قرآن 32
- قضیه صفوان و میل به بقای هارون 33
- میل به ستمکار ، موجب شرکت در ستمکاریهای او 35
- فرهنگ شیعه و احتیاط درباره میل به ستمکاران 38
- احتیاط تاجر شیرازی در باره استعمال تنباکو در زمان تحریم آن 39
- احتیاط شدید مرحوم خرازی 40
- رسیدن آتش در قیامت در صورت میل به ستمگر در باطن قلب 42
- شرکت در جهاد تنها با آرزوی راستین آن 43
طوفان شدند که مردمی مؤمن بودند ، ولی با همین دست کاری ها ، این ها نسل های بعد را خراب کردند که پروردگار می فرماید : نماز را تباه کردند ؛ از نماز بریدند .
اهمیت نماز نزد انبیاء و اهل بیت
انسان هایی که از نماز ببرند ، از همه خیرات بریده اند ، از همه خیرات .
این قدر انبیاء به نماز اهمیت می دادند که پروردگار عالم وقتی در قرآن مجید می خواهد آن ها را معرفی کند ، آن ها را به یکی از اوصاف بارز که صفت به پا داشتن نماز از سوی آنان است ، معرفی می کند ، و در روایاتمان تعبیرخیلی شگفتی آمده : اهل بیت : خود حقیقت نمازند (1) ؛ یعنی همین حضرت امیر ، فاطمه زهرا ، حضرت مجتبی و حضرت حسین : عین نمازند . امّا اهل بیت : در عین حال که عین نماز بودند ، یک آن از نماز غفلت نداشتد ؛ در نماز بودنند ؛ با نماز بودنند ؛ عین نماز بودند . وقتی این
1- بحار الانوار، ج24، ص304.