مجموعه کلام وحی برآستان ولایت(فرو بردن خشم) صفحه 79

ص:86

الْوَرَعُ وَ الْفَضْلُ ثُمَّ حَسَّنَ قُبْحَ فِعْلِهِمَا أَنْ عَدَلا عَنْهَا فَقَالا نَظُنُّ أَنَّ فَاطِمَهَ لَنْ تَقُولَ إِلا حَقّاً وَ أَنَّ عَلِیّاً لَمْ یَشْهَدْ إِلا بِحَقٍّ وَ لَوْ کَانَتْ مَعَ أُمِّ أَیْمَنَ امْرَأَهٌ أُخْرَی أَمْضَیْنَاهَا لَهَا فَحَظِیَا بِذَلِکَ عِنْدَ الْجُهَّالِ.

غصب فدک

همچنین گرفتن او و رفیقش فدک را، در حالی که در دست حضرت فاطمه عَلیهَا السّلام و در تصرّف او بود و از زمان پیامبر صَلَّی اللهُ عَلَیْهِ وَآلِهِ وَسَلَّم از غلّه و محصول آن استفاده می کرد. از او بر آنچه در دستش بود شاهد خواست و سخن او را تصدیق نکرد و ام ایمن را هم تصدیق نکرد. در حالی که او به یقین می دانست (همان طور که ما می دانیم) فدک در دست او بود و برای او جایز نبود که نسبت به آنچه در دستش بود از او شاهد بخواهد و نه او را درباره آن متّهم کند. مردم هم از این کار او خشنود شدند و او را ستایش کردند و گفتند: «پرهیزکاری و فضیلت او را بدین کار وادار کرد»! کار زشتشان هنگامی زیبا جلوه کرد که از سخن اوّل خود برگشتند و گفتند: «گمان می کنیم فاطمه هرگز غیر حق نمی گوید و علی هم جز به حق شهادت نداده است. اگر با امّ ایمن زن دیگری بود فدک را برای فاطمه امضا می کردیم»! و با این کار نزد جُهّال منزلت بیشتری پیدا کردند.

وَ مَا هُمَا وَ مَنْ أَمَرَهُمَا أَنْ یَکُونَا حَاکِمَیْنِ فَیُعْطِیَانِ أَوْ یَمْنَعَانِ وَ لَکِنَّ الْأُمَّهَ ابْتُلُوا بِهِمَا فَأَدْخَلا أَنْفُسَهُمَا فِیمَا لا حَقَّ لَهُمَا فِیهِ وَ لا عِلْمَ لَهُمَا بِهِ وَ قَدْ قَالَتْ فَاطِمَهُ عَلیهَا السَّلام حِینَ أَرَادَ انْتِزَاعَهَا وَ هِیَ فِی یَدِهَا