رهنما96 (دریچه ای نو به زندگی) صفحه 47

بَدان باشد.»(1)

3.7. زندگی کردن برای یک نگاه

در یادداشت های فرد معلولی می خوانیم: «از دو سال پیش که پای راستم را در اثر تصادف ازدست دادم، معلول شدم و همیشه، با استفاده از عصا راه می رفتم. راه رفتن با یک پا، نگاه های از سر تعجب یا دلسوزی مردم را به سوی من می کشانْد. به این نگاه عادت کرده بودم. به انرژی ناشی از علاقۀ بصری مردم به بدنم، احساس نیاز می کردم و گاه منتظر آن می شدم. حال، احساس می کنم درحال اجرای نقشی هستم که خودم برای خودم ننوشته بودم؛ بلکه دیگران مرا وادار به بازی می کردند... نزد دیگران، دیگر به خودی خودم کمتر توجه داشتم... .» راستی، مگر نگاه مردم به ما چه می دهد که بسیاری از اوقاتِ خود را برای