مخالف را در خود هضم نموده و بر بیشتر نقاط معمور سایه انداخته است ـ گروهی از احبار یهود، مانند کعب الاحبار و وهب بن منبه و عبداللّه بن سلام در لباس اسلام و ایمان، ضررهای غیر قابل جبرانی بر اسلام وارد ساختند; آنان خود را داخل صحابه و تابعین نموده خرافات و روایات خالی از حقیقت را در میان مسلمانان پخش نمودند و کتب تفسیر و حدیث را با افکار اسرائیلی مملو ساختند.(1) مدت ها همین اسرائیلیات، سایه های شوم خود را بر افکار مسلمانان افکنده و قرن ها به صورت حقایق تلقی می شد. سمرة بن جندب به نام صحابی پیامبر، گرداننده دستگاه تبلیغاتی معاویه بود. او با اخذ چهارصد هزار درهم شأن نزول دو آیه را دگرگون ساخت; آیه ای (2) را که درباره جان بازی علی(علیه السلام)در «لیلة المبیت»(شبی که امیرمؤمنان در خوابگاه پیامبر خوابید) نازل شده بود، از فضایل قاتل علی(علیه السلام) عبدالرحمن بن ملجم خواند و گفت: در حقّ وی نازل گردیده و آیه زیر را (که در مذمت منافقان وارد شده است) درباره علی دانست و گفت: منظور «ابوتراب» علی است. اینک متن آیه: (وَمِنَ النّاسِ مَنْ یُعْجِبُکَ قَولُهُ فِی الحَیوةِ الدُّنْیا وَیُشْهِدُ اللّهَ عَلی مَا فِی قَلْبِهِ وَهُوَ أَلَدُّ الْخِصامِ).(3)
------------------
1 . مقدمه ابن خلدون، ص 416. 2 . بقره(2) آیه 207. ومتن آیه این است:(وَمِنَ النّاسِ مَنْ یَشْرِی نَفْسَهُ ابْتِغاءَ مَرْضاتِ اللّهِ وَاللّهُ رَءوفٌ بِالْعِبادِ); «برخی از مردم با خدا معامله نموده و جان خود را برای به دست آوردن رضایت خدا از دست می دهند، خدا به بندگان خود مهربان است». نزول این آیه درباره امیرمؤمنان مورد اتفاق بسیاری از مفسران و محدثان است، جز سیوطی که در درالمنثور شأن نزول آن را طور دیگر نقل نموده است. مرحوم شیخ جواد بلاغی، مفسر عالی قدر اسلام در کتاب آلاء الرحمان (ج1، ص 184ـ 185) مصادر این مطلب را از دانشمندان اهل تسنن نقل نموده است. 3 . بقره(2)آیه 204.
------------------ صفحه 42
«گفتار و تظاهرات برخی از مردم، تو را در زندگی دنیا به تعجب می آورد و او خدا را گواه می گیرد که آن چه می گوید با عقیده قلبی او مطابقت دارد، در صورتی که او از سرسخت ترین دشمنان است». او، با وقاحت هر چه تمام تر، در حضور هزاران نفر از مسلمانان شام ـ که از اوضاع رسالت و مقام علی(علیه السلام) در پیشگاه خدا و پیامبر وی آگاهی نداشتند ـ به چنین جنایتی دست زد و آنان را برای ریختن خون علی و شیعیان وی تشنه ساخت. بر اثر تبلیغات همین منافقان مسلمان نما بود که ملت شام سیل آسا به جنگ علی رفتند و پس از دادن 125هزار کشته و کشتن 65هزار نفر از سربازان فداکار علی، با حیله و تزویر جنگ را به پایان بردند. این جاست که انسان به ارزش یکی از گفتارهای نغز و جالب امیرمؤمنان درباره منافقان پی می برد. وی درباره این دسته از منافقان ـ که در لباس صحابه پیامبر بودند و اکاذیب زیادی از زبان رسول خدا(صلی الله علیه وآله وسلم) به نفع دستگاه خلافت جعل و وضع می کردند ـ چنین می فرماید: «ولو علم الناس أنّه منافق کذّاب لم یقبلوا منه ولم یصدق، ولکنّهم قالوا هذا، قد صحب رسول اللّه ورآه وسمع منه وأخذ عنه وهم لا یعرفون حاله;(1) اگر مردم یک چنین افرادی را بشناسند که آنان منافق و دروغ گو هستند، هرگز آنها را تصدیق نکرده و سخن آنها را قبول نمی کنند، ولی مردم فریب صحابی بودن آنان را خورده و با خود می گویند که آنان پیامبر خدا را دیده اند و حقایقی از او شنیده و اخذ کرده اند و هرگز سخنی بر خلاف حقیقت نمی گویند در صورتی که از حال و وضع این دسته آگاهی ندارند».
------------------
1 . نهج البلاغه عبده، خ205.
------------------ صفحه 43
ابوهریره، سه سال از عهد رسالت را درک کرد و به قدری افسانه و غرایب از زبان رسول خدا جعل و وضع نمود که عمر را سخت ناراحت ساخت و او را با تازانه خود ادب کرد و گفت: حق نداری حدیثی از پیامبر نقل کنی، و الاّ به سرزمین پدرانت(دوس) تبعید می شوی. روزی در محضر علی(علیه السلام) سخن از ابوهریره به میان آمد . حضرت فرمود: «أکذب الناس علی رسول اللّه;(1) دروغ گوترین مردم از زبان رسول خداست». اینها، نمونه هایی از سیئات و ضررهای جبران ناپذیر رجال منافق صدر اسلام است و اگر به خساراتی که از ناحیه سایر منافقان به آیین گرامی ما وارد آمده رسیدگی کنیم، بدون تردید گفتار خدا را که (هُمُ الْعَدُوُّ)است، تصدیق نموده و همواره از خدا خواهیم خواست جامعه ما را از شر آنان مصون و محفوظ بدارد.
------------------