فلسطین از منظرحضرت آیت الله العظمی خامنه ای (مدظلّه العالی) رهبر معظم انقلاب اسلامی صفحه 172

برو بیرون!

مذاکره ی با غاصب، اینست. مذاکره ی با ظالم، اینست که بگویند:

«فلان فلان شده، چرا این قدر ظلم می کنی»

مذاکره، یعنی این و الِّا، مذاکره ی دوستانه که بروند و بگویند و بخندند و او چیزی بگوید و این چیزی بگوید و بعد چانه بزنند و اینکه گفته شود: دیگر با غاصب این حرفها را نداریم چه معنی دارد؟! هیچ کس هم به آن کسانی که هی اسم مذاکره با اسرائیل را آوردند و آوردند و آوردند، تشر نزدند، تا عیب و قبحش در نظرها از بین رفت و آخرش به این روز تلخ و سیاه رسید. (1)

ثمره یِ کنفرانس خیانت بار فلسطین

آن کنفرانس خیانت تمام شد؛ حرفهایشان را زدند و صهیونیستها و دولت غاصب را عملاً به رسمیت شناختند! عاقبت چه شد؟ چه چیزی گیر فلسطینیها آمد؟ چه چیزی گیر دنیای عرب آمد؟ دولت غاصب و دروغین اسرائیل آرزو داشت که چنین حادثه ای بعد از چهل و اندی سال اتِّفاق بیفتد؛ در عین حال اینطور وانمود می کرد که علاقه ای ندارد؛ هی ناز می کرد، هی شرط جلو قرار می داد! بعد هم به کنفرانس رفت و شدیدترین و وقیحترین حرفها را در مقابل اعراب زد و از کنفرانس جدا شد و آمد! چرا دولتهایِ عربی در مقابل چنین توطئه و چنین فریبی سلاح انداختند؟! تاریخ به اینها چه خواهد گفت:؟ خدا در قیامت چگونه از اینها بازخواست خواهد کرد؟ ملتهایشان با اینها چه خواهند کرد؟ (2)

مذاکره کننده با اسرائیل؛ منفور ملتهایِ مسلمان

من گمان نمی کنم که برخی از دولتهایِ غیور عربی حاضر باشند این ذِلَّت را تحمُّل کنند و نباید بکنند و ملتها به هیچ وجه تحمُّل نخواهند کرد.