فلسطین از منظرحضرت آیت الله العظمی خامنه ای (مدظلّه العالی) رهبر معظم انقلاب اسلامی صفحه 243

این کنفرانسی هم که وزرای خارجه یِ کشور هایِ اسلامی در مالزی داشتند، کنفرانس خوبی نبود. البته اظهار موضع و اظهار وجودی کردند؛ امّا ضعیف بود. بایستی از این قوی تر اقدام می کردند. این همه دولت اسلامی، این همه کشور اسلامی، برادران مسلمانشان آن طور گرفتار؛ باید اینها اقدام قوی تری می کردند. (1)

وظیفه یِ دولت هایِ مسلمان؛ خروج از حال انفعال

برادران و خواهران عزیز! این وضع، با عزّت اسلامی ناسازگار و از راه علاج درد هایِ امَّت اسلامی، بسی دورست. هم باید همه یِ کشور هایِ اسلامی در احقاقِ حقِّ ملت فلسطین سهم شایسته ای بر عهده گیرند و هم دنیای اسلام باید از حالت انفعال به حالت ابتکار در آید. این هر دو وظیفه را عجالتاً فقط جوانان مؤمن و غیور فلسطین و لبنان، با همه یِ وجود خود انجام می دهند. درود بر آنان! مخالفت ما با آنچه بدان گفتگوی صلح خاورمیانه می گویند: به دلیل ناعادلانه بودن، استکباری بودن و تحقیر آمیز بودن و بالاخره غیرمنطقی بودن آنست.

اصل تحمیلی صلح در مقابل زمین به معنای آنست که صهیونیست ها، زمین هایِ کشور هایِ همسایه را، پس بدهند، تا ما بپذیریم که کشور فلسطین متعلِّق به آنها باشد! چه سخنی از این نا عادلانه ترست؟ چه پاسخی می توان به ملت کهن فلسطین در این معامله یِ مغبونانه داد؟

از شوخی هایِ عبرت انگیز زمانه، یکی، اینست که دولت غاصب، همین را هم نامناسب دانسته و ردِّ کرده است! آیا وقت آن نرسیده که دنیای اسلام، به این روحیه یِ استکباری پاسخ دهد؟ ما اگر مناسبات خود را تنظیم و برادرانه کنیم، این قدرت را داریم. امریکا در برابر جبهه یِ متّحد کشور هایِ اسلامی، از اندونزی تا شمال آفریقا، چه می تواند بکند؟ امروز دلگرمی استکبار، به پراکندگی این جبهه است. آیا وقت آن نرسیده که این صف را به نفع خودمان مستحکم کنیم؟ حضور دشمنی مانند حکومت صهیونیستی در قلب قلمرو اسلامی؛ شاید می توانست ما را