فلسطین از منظرحضرت آیت الله العظمی خامنه ای (مدظلّه العالی) رهبر معظم انقلاب اسلامی صفحه 343

گاهی شنیده می شود که کسانی می گویند: فلسطین یک مسأله یِ عربی است. این سخن به چه معنی است؟ اگر مقصود آنست که عرب، احساسات خویشاوندان هتری دارد و مایلست خدمت و مجاهدت بیشتری تقدیم کند، این چیز پسندیده ای است و ما به آن تبریک می گوییم: ولی اگر معنی این سخن آنست که سران برخی کشورهایِ عربی به ندای یا لَلْمُسلِمین مردم فلسطین کمترین توجُّهی نکنند و در قضیه یِ مهمّی مانند فاجعه یِ غزه با دشمن غاصب و ظالم همکاری کنند و بر سر دیگران که ندای وظیفه، آرامشان نمی گذارد فریاد بکشند که شما چرا به غزه کمک می کنید، در این صورت هیچ مسلمانی و هیچ عربی غیور و با وجدانی این سخن را نمی پذیرد و گوینده یِ آن را از سرزنش و تقبیح معاف نمی سازد.

این همان منطق اخزمست که پدر خود را کتک می زد و اگر کسی دخالت می کرد بر سر او فریاد می کشید؛، پس از او هم پسرش آن پدر بزرگ را به باد مشت و کتک می گرفت و این در زبان عربی مَثَل شد که:

انَّ بَنی رمّلونی بالدّم

شِنشِنهٌ اَعرِفُ ها من اَخزَم. (1)

شبهه؛ پذیرش واقعیتی شصت ساله

مغالطه یِ بزرگی که در قضیه یِ فلسطین بر ذهن برخی از دست اندرکاران چنگ انداخته، اینست که کشوری به نام اسرائیل یک واقعیت شصت ساله است و باید با آن کنار آمد. من نمی دانم اینها چرا از واقعیت هایِ دیگری که در برابر چشم آنانست درس نمی گیرند؟ مگر کشورهایِ بالکان و قفقاز و آسیای جنوب غربی، پس از هشتاد سال بی هویتی و تبدیل به بخش هایی از شوروی سابق، بار دیگر هویت اصلی خود را باز نیافتند؟

چرا فلسطین که پاره یِ تن جهان اسلامست نتواند بار دیگر هویت اسلامِی و عربی خود را بازیابد و چرا جوانان فلسطینی که در شمار باهوش ترین و مقاوم ترین جوانان عربند نتوانند اراده ی خود را بر این واقعیتِ ظالمانه فائق گردانند؟ (2)

البته امروز بعضی ها می خواهند اینطور وانمود کنند که چرا مسأله یِ