بررسی گسترده ی فقهی: قمار، قیادت، قیافه، کهانت و ... صفحه 208

ضربه ی شلاق برای حدّ قوّاد فقط این روایت بوده، بنابراین نمی تواند حجّت باشد.

پس نتیجه این شد این دو روایتی که مرحوم شیخ به عنوان ادلّه ی حرمت قیادت ذکر کرده اند، از لحاظ سند ناتمام است و نمی تواند مستند حرمت قیادت باشد. بنابراین مناسب است برای اثبات حرمت قیادت به ادلّه ی ذیل استناد شود:

ادلّه ی مختار بر اثبات حرمت قیادت

1. مصداق تشویق بر حرام

نهی و دفع منکر بر همه واجب است و در مقابل، امر و تشویق به گناه و یا حتّی رضایت به منکر حرام است و در روایات متعددی این مضمون آمده است: «الرَّاضِی بِفِعْلِ قَوْمٍ کَالدَّاخِلِ مَعَهُمْ فِیهِ»(1) و از آن جایی که قیادت هم تشویق به گناه

1- وسائل الشیعه، ج16، کتاب الأَمر بالمعروف و النهی عن المنکر، أبواب الامر و النهی و ما یناسبهما، باب5، ح12، ص141 و نهج البلاغه، ص499: وَ [مُحَمَّدُ بْنُ الْحُسَیْنِ الرَّضِیُّ فِی نَهْجِ الْبَلَاغَهِ عَنْ أَمِیرِ الْمُؤْمِنِینَ- علیه السلام - أَنَّه] قَالَ- علیه السلام -: الرَّاضِی بِفِعْلِ قَوْمٍ کَالدَّاخِلِ مَعَهُمْ فِیهِ وَ عَلَی کُلِّ دَاخِلٍ فِی بَاطِلٍ إِثْمَانِ إِثْمُ الْعَمَلِ بِهِ وَ إِثْمُ الرِّضَا بِهِ. ü همان، ح6، ص139 و الخصال، ج1، ص107: وَ [مُحَمَّدُ بْنُ عَلِیِّ بْنِ الْحُسَیْن] فِی الْخِصَالِ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ الْحَسَنِ عَنِ الصَّفَّارِ عَنِ الْعَبَّاسِ بْنِ مَعْرُوفٍ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ سِنَانٍ عَنْ طَلْحَهَ بْنِ زَیْدٍ عَنْ جَعْفَرِ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنْ آبَائِهِ- علیهم السلام - عَنْ عَلِیٍّ- علیه السلام - قَالَ: الْعَامِلُ بِالظُّلْمِ وَ الرَّاضِی بِهِ وَ الْمُعِینُ عَلَیْهِ شُرَکَاءُ ثَلَاثَهٌ. ü همان، ح9، ص140 و المحاسن، ج1، ص262: أَحْمَدُ بْنُ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ الْبَرْقِیُّ فِی الْمَحَاسِنِ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ مُسْلِمٍ رَفَعَهُ قَالَ: قَالَ أَمِیرُ الْمُؤْمِنِینَ- علیه السلام -: إِنَّمَا یَجْمَعُ النَّاسَ الرِّضَا وَ السَّخَطُ فَمَنْ رَضِیَ أَمْراً فَقَدْ دَخَلَ فِیهِ وَ مَنْ سَخِطَهُ فَقَدْ خَرَجَ مِنْه. ü همان، باب 1، ح21، ص124 و الخصال، ج1، ص138: وَ [مُحَمَّدُ بْنُ عَلِیِّ بْنِ الْحُسَیْنِ فِی الْخِصَالِ] عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عَلِیٍّ مَاجِیلَوَیْهِ عَنْ عَلِیِّ بْنِ إِبْرَاهِیمَ عَنْ أَبِیهِ (عَنِ النَّوْفَلِیِّ عَنِ السَّکُونِیِّ) عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ- علیه السلام - عَنْ آبَائِهِ عَنْ عَلِیٍّ- علیهم السلام - قَالَ: قَالَ رَسُولُ اللَّهِ- صلی الله علیه و آله و سلم -: مَنْ أَمَرَ بِمَعْرُوفٍ أَوْ نَهَی عَنْ مُنْکَرٍ أَوْ دَلَّ عَلَی خَیْرٍ أَوْ أَشَارَ بِهِ فَهُوَ شَرِیکٌ وَ مَنْ أَمَرَ بِسُوءٍ أَوْ دَلَّ عَلَیْهِ أَوْ أَشَارَ بِهِ فَهُوَ شَرِیکٌ.