بررسی گسترده ی فقهی: قمار، قیادت، قیافه، کهانت و ... صفحه 214

مرحوم شیخ می فرماید: قیافه فی الجمله حرام است. حدائق حرمت قیافه را به اصحاب نسبت داده و در کفایه آمده است «لا أعرف خلافاً» و از منتهی هم ادعای اجماع نقل شده است.

البته عده ای از اصحاب حرمت قیافه را مقیّد به قیدی کرده اند و به همین خاطر مرحوم شیخ می فرماید فی الجمله حرام است و ما این قید را بعد از این که روایات این بحث را ذکر کردیم، مطرح می کنیم.

تعریف قیافه

قیافه از ماده ی «قَوَف» به معنای تتبع و دنبال کردن آثار یک شیئ است. اسم فاعل آن «قائف» است که در لغت چنین معنا شده است: «هو الذی یعرف الآثار»(1)؛ کسی که دنبال آثار می گردد،

1- لسان العرب، ج 9، ص293: القَائِفُ: الذی یَعرف الآثار، و الجمع القَافَهُ. یقال: قُفْت أَثره إذا اتَّبعْته مثل قَفَوْت أَثَره ... القَائِف الذی یتَتبع الآثار و یعرفها و یعرف شبَه الرجل بأَخیه و أَبیه. و یقال: فلان یقُوف الأَثر و یَقْتَافُه قِیَافَه مثل قفا الأَثر و اقتفاه. ابن سیده: قَافَ الأَثر قِیَافَه و اقْتَافَه اقْتِیَافاً و قَافَه یَقُوفُه قَوْفاً و تَقَوَّفُه تتَبَّعه. ü النهایه فی غریب الحدیث و الأثر، ج 4، ص121: القائِف: الذی یتتبّع الآثار و یعرفها، و یعرف شبه الرجل بأخیه و أبیه، و الجمع: القافَه. یقال: فلان یَقُوف الأثر و یَقْتَافُه قِیافهً، مثل: قفا الأثر و اقتفاه.