بررسی گسترده ی فقهی: قمار، قیادت، قیافه، کهانت و ... صفحه 215

مثلاً با دنبال کردن ردّ پای کسی که آن ردّ پا را می شناسد می تواند بفهمد کجا بوده است. سپس این معنا گسترش یافته و در انساب هم به کار رفته است؛ یعنی قائف با فراست خود، نسب فرزندی را معین می کند که مثلاً پدر او چه کسی است یا عمو، دایی، خاله و ... او را مشخص می کند.

پس مراد از قیافه در این جا؛ یعنی شخصی با قیافه و نگاه کردن به آثار کسی و مقایسه ی آن با دیگران، نسب او را به دست بیاورد.

ادلّه ی حرمت قیافه

1. اجماع و لاخلاف

عدّه ای به ادعای اجماع و لاخلافی که نقل شده اکتفاء کرده اند، در حالی که معلوم است در این جا اجماع وجود ندارد و نهایت همان لاخلاف است و لاخلاف هم نمی تواند مستند حکم باشد.

2. صحیحه ی محمد بن قیس:

وَ رَوَی مُحَمَّدُ بْنُ قَیْسٍ عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ- علیهما السلام - قَالَ: کَانَ أَمِیرُ الْمُؤْمِنِینَ- علیه السلام - یَقُولُ: لَا آخُذُ بِقَوْلِ عَرَّافٍ وَ لَا قَائِفٍ وَ لَا لِصٍّ وَ لَا أَقْبَلُ شَهَادَهَ الْفَاسِقِ إِلَّا عَلَی نَفْسِه.(1)

1- من لا یحضره الفقیه، ج3، أبواب القضایا و الاحکام، باب من یجب رد شهادته، ح26، ص50.