بررسی گسترده ی فقهی: قمار، قیادت، قیافه، کهانت و ... صفحه 224

در این روایت اجر قائف از سحت شمرده شده و دالّ بر حرمت وضعی آن است. ولی این حرمت وضعی نه به خاطر آن است که کارش شریف است، مثل آن چه در مورد مؤذّن یا معلّم قرآن گفته شده که نمی تواند اجرت بگیرد، بلکه به خاطر حرمت آن است؛ یعنی چون قیافه تکلیفاً حرام است پس نمی تواند در مقابل عملش اجرت بگیرد، و در حقیقت بعید است عملی حلال باشد ولی اخذ اجرت در مقابل آن صحیح نباشد.

نتیجه ی کلام در حرمت قیافه

اشاره

این ها تمام روایاتی بود که در مورد قائف و قیافه وارد شده است و تنها روایتی که می تواند معتبر باشد، همان صحیحه ی محمد بن قیس است که حضرت فرمودند: «لا آخُذُ بِقَوْلِ عَرَّافٍ وَ