بررسی گسترده ی فقهی: قمار، قیادت، قیافه، کهانت و ... صفحه 281

... کسی که صاحب دنیایی را بزرگ بشمارد و به خاطر طمع در دنیایش دوستش بدارد، خداوند بر او سخط می کند و در درجه اش همراه قارون در صندوقی در طبقه پایین آتش قرار می گیرد.

از آن جایی که مدح صاحب دنیا مصداق بزرگ شمردن اوست، پس این روایت دالّ بر حرمت آن است.

نقد دلالت روایت

این روایت _ علاوه بر ضعف سند به خاطر مجاهیل متعددی که از عامه هستند _ بیش از آن دلالت ندارد که مدح صاحب دنیا همراه با دوست داشتن او به خاطر طمع در دنیایش حرام است. در حالی که عنوان مورد بحث (مدح من لا یستحق المدح أو یستحق الذم) اعم بوده و شامل مدح کسی که صاحب دنیا نیست یا بدون طمع مدح کند هم می شود. هرچند مرحوم شیخ در آخر می فرماید: مدحی که طمعاً باشد حرام است، ولی عنوانی که علامه ذکر فرموده اعم است.

_ حدیث مناهی

مُحَمَّدُ بْنُ عَلِیِّ بْنِ الْحُسَیْنِ بِإِسْنَادِهِ عَنْ شُعَیْبِ بْنِ وَاقِدٍ(1) عَنِ الْحُسَیْنِ بْنِ زَیْدٍ عَنِ الصَّادِقِ جَعْفَرِ بْنِ مُحَمَّدٍ

1- من لا یحضره الفقیه، ج 4، ص532: و ما کان فیه عن شعیب بن واقد فی المناهی فقد رویته عن حمزه بن محمّد بن أحمد ابن جعفر بن محمّد بن زید بن علیّ بن الحسین بن علیّ بن أبی طالب- علیهم السلام - قال: حدّثنی أبو عبد اللّه عبد العزیز بن محمّد بن عیسی الأبهریّ قال: حدّثنا أبو عبد اللّه محمّد بن زکریّا الجوهریّ الغلابیّ البصریّ قال: حدّثنا شعیب بن واقد قال: حدّثنا الحسین بن زید، عن الصادق جعفر بن محمّد، عن أبیه، عن آبائه، عن أمیر المؤمنین علیّ بن أبی طالب- علیهم السلام - قال: نهی رسول اللّه- صلی الله علیه و آله و سلم - عن الأکل علی الجنابه و قال: إنّه یورث الفقر و ذکر الحدیث بطوله کما فی هذا الکتاب.