بررسی گسترده ی فقهی: قمار، قیادت، قیافه، کهانت و ... صفحه 285

حرمت مطلق مدح من لایستحق المدح أو یستحق الذم گرچه ناتمام است؛ زیرا موضوع روایت فاجر است، ولی مناسب بود مرحوم شیخ آن را ذکر می فرمودند؛ چون اگر دلالتش از حدیث مناهی _ که ذکر فرمودند _ بهتر نباشد، کمتر نیست.

_ استدلال به آیه ی شریفه ی188 سوره ی آل عمران:

هم چنین مناسب بود مرحوم شیخ به این آیه ی شریفه استدلال کنند که می فرماید:

<یُحِبُّونَ أَنْ یُحْمَدُوا بِما لَمْ یَفْعَلُوا>(1)

دوست دارند در مورد کاری که انجام نداده اند، مدح شوند.

از این که خداوند متعال در مذمت بعضی می فرماید: دوست دارند بی جا مدح شوند، ممکن است کسی بالملازمه استفاده کند پس کسی هم که مدح بی جا می کند مذموم است.

ولی این استدلال هم صحیح نیست؛ زیرا:

اولاً: این فقره ی آیه ی شریفه <یُحِبُّونَ أَنْ یُحْمَدُوا بِما لَمْ یَفْعَلُوا> را نمی توانیم بگوییم به تنهایی دالّ بر حرمت است. بله، اگر کسی مبتلا شود به مجموع آن چه در آیه ی شریفه آمده،

1- سوره ی آل عمران، آیه ی 188: (لا تَحْسَبَنَّ الَّذینَ یَفْرَحُونَ بِما أَتَوْا وَ یُحِبُّونَ أَنْ یُحْمَدُوا بِما لَمْ یَفْعَلُوا فَلا تَحْسَبَنَّهُمْ بِمَفازَهٍ مِنَ الْعَذابِ وَ لَهُمْ عَذابٌ أَلیمٌ)