بررسی گسترده ی فقهی: قمار، قیادت، قیافه، کهانت و ... صفحه 29

است.(1) این قاعده ی کلّی در جاهای دیگر هم کاربرد دارد و می توان با استفاده از آن حکم را استنباط کرد. البته احتمال قوی دارد که مراد از «قُومِرَ به» نیز «قُومِرَ عَلَیْهِ» باشد.

ولی مشکلی که وجود دارد این است که در برخی موارد به آلاتی که با آن قمار می شود و رهن هم نیستند، اطلاق میسر شده است؛ یعنی بر خود نرد، سدر، شطرنج و ... اطلاق میسر شده است. که بعداً متعرض آن می شویم.

6. صحیحه ی محمد بن مُسلم:

وَ [مُحَمَّدُ بْنُ یَعْقُوبَ] عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ یَحْیَی عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ الْحُسَیْنِ عَنْ صَفْوَانَ عَنِ الْعَلَاءِ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ مُسْلِمٍ عَنْ أَحَدِهِمَا- علیهما السلام - قَالَ: لَا تَصْلُحُ الْمُقَامَرَهُ وَ لَا النُّهْبَهُ.(2)

این روایت از لحاظ سند تمام است.

محمد بن مسلم از امام باقر یا امام صادق- علیهما السلام - نقل می کند که حضرت فرمودند: قمار و نهبه درست نیست.

1- حضرت استاد دام ظله بعداً در توضیح این روایت می فرماید: هر چیزی که بر روی آن قمار شود، آن قمار میسر است؛ یعنی میسر بر آلت قمار اطلاق نشده، بلکه بر خود قمار اطلاق شده است. (امیرخانی)
2- وسائل الشیعه، ج17، کتاب التجاره، أبواب ما یکتسب به، باب35، ح5، ص165 و الکافی، ج5، ص123.