بررسی گسترده ی فقهی: قمار، قیادت، قیافه، کهانت و ... صفحه 302

ولی مسأله ی مهم آن است که این دو روایت که تنها روایات دالّ بر حرمت نجش است، از لحاظ سند ناتمام بوده و قابل استناد نیست. بنابراین اگر اجماع قطعی _ که کاشف از قول معصوم باشد _ بر حرمت نجش وجود داشته باشد، به آن ملتزم می شویم و الا نمی توانیم ملتزم به حرمت عنوان نجش شویم.

ادلّه ی دیگری بر حرمت نجش

امّا مرحوم شیخ از طریق دیگری حرمت نجش را اثبات می کند و آن از طریق روایات نهی از غَش(1) مؤمن است(2)؛ زیرا

1- بعضی «الغِش» بالکسر را مصدر گرفته اند و برخی هم «الغَش» بالفتح را مصدر و «الغِش» بالکسر را اسم مصدر گرفته اند: P العین، ج 4، ص340: غَشَّ فلانٌ فلانا یَغُشُّ غِشّاً أی: لم یمحضه النصیحه. و تقول: لقیته غِشَاشاً و غَشَاشاً أی: عند مغیربان الشمس، أی: فی آخر غشیشیان النهار. و شرب غِشَاشٌ: قلیل. قال الضریر: و لقیته غِشَاشاً أی: علی عجله. یقال منه: غَاشَّهُ مُغَاشَّهً. P لسان العرب، ج 6، ص323: الغِشُّ: نقیض النُّصْح و هو مأْخوذ من الغَشَش المَشْرَب الکدِر. غَشَّه یَغُشُّه غِشّاً: لم یَمْحَضْه النَّصیحه؛ و شی ء مَغْشُوش. و رجل غُشٌّ: غاشٌّ، و الجمع غُشّونَ. غَشَّ صدْرُه یَغِشُّ غِشّاً: غَلَّ. و رجل غَشٌّ: عظیمُی السُّرّه. P الصحاح (تاج اللغه و صحاح العربیه)، ج 3، ص1013: غَشَّهُ یَغُشَّهُ غِشًّا بالکسر. و شی ءٌ مَغْشُوشٌ. P القاموس المحیط، ج 2، ص281: غشه: لم یمحضه النصح أو أظهر له خلاف ما أضمره، کغششه. و الغش، بالکسر: الاسم منه، و الغل، و الحقد. و رجل غش، بالفتح: عظیم السره، و بالضم: الغاشج: غشون. و المغشوش: الغیر الخالص. P المصباح المنیر فی غریب الشرح الکبیر للرافعی، ج 2، ص447: غَشَّهُ: (غَشّاً) مِنْ بَابِ قَتَلَ وَ الاسْمُ (غِشٌّ) بِالْکَسْرِ لَمْ یَنْصَحْهُ وَ زَیَّنَ لَهُ غَیْرَ الْمَصْلَحَهِ وَ لَبَنٌ (مَغْشُوشٌ) مَخْلُوطٌ بِالْمَاءِ. P طریحی، فخر الدین، مجمع البحرین، ج 4، ص146: غشه: لم یمحضه النصح و أظهر له خلاف ما أضمر. و الغش بالکسر اسم منه، و اغتشه و استغشه ضد انتصحه و استنصحه.
2- المکاسب المحرمه، ج 2، ص61: و یدلّ علی قبحه: العقل؛ لأنّه غِشٌّ و تلبیس و إضرار.