بررسی گسترده ی فقهی: قمار، قیادت، قیافه، کهانت و ... صفحه 317

إِذَا خَرَجَ مِنْ قَبْرِهِ سَلَّطَ اللَّهُ عَلَیْهِ تِنِّیناً أَسْوَدَ یَنْهَشُ لَحْمَهُ حَتَّی یَدْخُلَ النَّار.(1)

رسول الله- صلی الله علیه و آله و سلم - در خطبه ای فرمودند: کسی که برای نمامی بین دو نفر برود، خداوند متعال آتشی در قبرش بر او مسلّط می کند که تا روز قیامت او را می سوزاند و هرگاه از قبر خارج شود، خداوند افعی سیاهی را بر او مسلط می کند که گوشتش را مرتب گاز می گیرد تا داخل آتش شود.

روایات در این باب زیاد است ولی بیش از این احتیاج به ذکر نیست؛ چون حرمت نمامی از مسلّمات است علاوه بر آن که در قرآن کریم هم می فرماید: <هَمَّازٍ مَشَّاءٍ بِنَمیمٍ>(2).

جواز یا وجوب نمامی در بعضی موارد

مرحوم شیخ می فرماید: نمیمه ای که حرام است و این تعبیرات غلاظ و شداد در مورد آن وارد شده، گاهی مباح می شود. همانند غیبت که گفتیم یکی از چیزهایی که موجب حلّیت غیبت می شود، این است که ملاک آن مزاحَم به ملاک اهم شود؛ یعنی از باب تزاحم حلال می شود. در این جا هم اگر نمامی مزاحَم به ملاکی اقوی باشد مباح می شود.

1- وسائل الشیعه، ج12، تتمه کتاب الحج، أبواب احکام العشره، باب 164، ح6، ص308 و ثواب الاعمال، ص284.
2- سوره ی قلم، آیه ی11.