بررسی گسترده ی فقهی: قمار، قیادت، قیافه، کهانت و ... صفحه 334

باید حرمت باشد. ولی این حرمت اختصاص به نائحه دارد و نمی توانیم به نائح هم تسری دهیم؛ چون شاید به خاطر این که نوائح در کنار نامحرمان نوحه گری می کردند، آن هم با خضوع صوت که خلاف <فَلا تَخْضَعْنَ بِالْقَوْلِ>(1) است، حرام بوده و شاید هم به خاطر این که نوح بالباطل می کردند حرام بوده است.

ممکن هم هست کسی در این جا احتمال دهد کسب نائحه حرام، ولی خود نیاحت حرام نیست، امّا این احتمال بعید است؛ زیرا در این جا وجه معقولی ندارد که اصل نیاحت حلال، امّا کسبش حرام باشد. پس معلوم می شود حرمت کسب نائحه به خاطر حرمت خود نیاحت می باشد.

دسته ی چهارم: (روایات عدم جواز مشارطه در اجرت نیاحت)

اشاره

دسته ی دیگرِ روایات، روایاتی است که دلالت می کند مشارطه در اجرت جایز نیست.

_ موثقه ی حنان بن سدیر:

وَ [مُحَمَّدُ بْنُ یَعْقُوبَ] عَنْ عَلِیِّ بْنِ إِبْرَاهِیمَ عَنْ أَبِیهِ وَ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ یَحْیَی عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ إِسْمَاعِیلَ جَمِیعاً عَنْ حَنَانِ بْنِ سَدِیرٍ قَالَ: کَانَتِ امْرَأَهٌ مَعَنَا

1- سوره ی احزاب، آیه ی32: (یا نِساءَ النَّبِیِّ لَسْتُنَّ کَأَحَدٍ مِنَ النِّساءِ إِنِ اتَّقَیْتُنَّ فَلا تَخْضَعْنَ بِالْقَوْلِ فَیَطْمَعَ الَّذی فی قَلْبِهِ مَرَضٌ وَ قُلْنَ قَوْلاً مَعْرُوفاً)