بررسی گسترده ی فقهی: قمار، قیادت، قیافه، کهانت و ... صفحه 343

_ مرسله ی صدوق:

قَالَ [مُحَمَّدُ بْنُ عَلِیِّ بْنِ الْحُسَیْنِ] وَ سُئِلَ الصَّادِقُ- علیه السلام - عَنْ أَجْرِ النَّائِحَهِ فَقَالَ: لَا بَأْسَ بِهِ قَدْ نِیحَ عَلَی رَسُولِ اللَّهِ- صلی الله علیه و آله و سلم -.(1)

این روایت دالّ بر جواز نیاحت و جواز اجر نائحه است، ولی مرسله می باشد.

دسته ی هفتم: (روایات جواز نیاحت مشروط به صدق و عدم هجر)

اشاره

دسته ی هفتم روایاتی است که دالّ بر جواز نیاحت است، به شرط صدق و عدم هُجْر (تجاوز از حدّ).

_ روایت مرحوم صدوق:

مُحَمَّدُ بْنُ عَلِیِّ بْنِ الْحُسَیْنِ قَالَ: قَالَ- علیه السلام -: لَا بَأْسَ بِکَسْبِ النَّائِحَهِ إِذَا قَالَتْ صِدْقاً.(2)

مرحوم صدوق می گوید [امام]- علیه السلام - فرمودند: کسب نائحه اگر در مطالبی که می گوید صادق باشد، مانعی ندارد.

پس این روایت دلالت بر جواز نیاحت به صدق و عدم جواز نیاحت به کذب می کند.

1- همان، ح10، ص128 و من لا یحضره الفقیه، ج1، ص183.
2- همان، ح9 و من لا یحضره الفقیه، ج3، ص162.