بررسی گسترده ی فقهی: قمار، قیادت، قیافه، کهانت و ... صفحه 375

المسأله الثامنه و العشرون: الهُجر

اشاره

آخرین مسأله ای که مرحوم شیخ- قدس سره - در نوع رابع (ما یَحرم الاکتساب به لکونه عملًا محرَّماً فی نفسه) مطرح می فرماید، مسأله ی حرمت هُجر است.

هجر در لغت به معنای فحش و هر چیزی است که تصریح به آن در نسبت دادن به کسی زشت است.(1)

1- لسان العرب، ج 5، ص253: و الهُجْرُ: القبیح من الکلام، و قد أَهْجَرَ فی منطقه إِهْجاراً و هُجْراً؛ عن کراع و اللحیانی، و الصحیح أَن الهُجْر، بالضم، الاسم من الإِهْجار و أَن الإِهْجارَ المصدر. و أَهْجَرَ به إِهْجاراً: استهزأَ به و قال فیه قولًا قبیحاً. و قال: هَجْراً و بَجْراً و هُجْراً و بُجْراً، إِذا فتح فهو مصدر، و إِذا ضم فهو اسم. و تکلم بالمَهاجِر أَی بالهُجْر، و رماه بِهاجِرات و مُهْجِرات، و فی التهذیب: بِمُهَجِّرات أَی فضائح. و الهُجْرُ: الهَذیان. و الهُجْر، بالضم: الاسم من الإِهْجار، و هو الإِفحاش، و کذلک إِذا أَکثر الکلام فیما لا ینبغی. ... و قال سیبویه: الهِجِّیرَی کثره الکلام و القول السیّ ء. اللیث: الهِجِّیرَی اسم من هَجَر إِذا هَذَی. و هَجَر المریضُ یَهْجُر هَجْراً، فهو هاجِرٌ، و هَجَرَ به فی النوم یَهْجُر هَجْراً: حَلَمَ و هَذَی. P المصباح المنیر فی غریب الشرح الکبیر للرافعی، ج 2، ص634: (الهُجْرُ) بِالضَّمِ الفُحْشُ وَ هُوَ اسْمٌ مِنْ (هَجَرَ) (یَهْجُرُ) مِنْ بَابِ قَتَلَ وَ فِیهِ لُغَهٌ أُخْرَی (أَهْجَرَ) فِی مَنْطِقِهِ بِالْأَلِفِ إِذَا أَکْثَر مِنْهُ حَتَّی جَاوَزَ مَا کَانَ یَتَکَلَّمُ بِهِ قَبْلَ ذلِکَ و (أَهْجَرْتُ) بِالرَّجُلِ اسْتَهْزَأْتُ بِهِ وَ قُلْتُ فِیهِ قَوْلًا قَبِیحاً وَ رَمَاهُ (بالْهَاجِرَاتِ) أَیْ بِالْکَلِمَاتِ الَّتِی فِیهَا فُحْشٌ و هذِهِ مِنْ بَابِ لَابِنٍ و تَامِرٍ وَ رَمَاهُ (بِالْمُهْجَراتِ) أَیْ بِالْفَوَاحِشِ. P الصحاح (تاج اللغه و صحاح العربیه)، ج 2، ص851: و الهُجْرُ بالضم: الاسم من الإهْجَارِ، و هو الإفحاشُ فی المنطق، و الخَنَا.