بررسی گسترده ی فقهی: قمار، قیادت، قیافه، کهانت و ... صفحه 393

عبدالله بن سنان از امام صادق- علیه السلام - نقل می کند که فرمودند: اگر کسی مؤمنی را به خاطر گناهی(1) [که مرتکب شده] تعییر کند، نمی میرد مگر این که خودش نیز مرتکب آن گناه شود.

حکم فحش انشائی

تا این جا کلام در مورد فحش و هُجر إخباری بود، حال اگر به صورت انشائی فحش بدهد؛ مثلاً بگوید بول به صورت فلانی _ چون فحش یعنی القبیح من القول و شامل انشائیات هم می شود _ آیا حکمش مانند فحش إخباری است؟

در پاسخ می گوییم: فحش انشائی نسبت به مؤمن غیر مجاهر به فسق، معلوم است که جایز نیست و نسبت به مؤمن مجاهر به فسق هم می توانیم بگوییم جایز نیست؛ زیرا طبق برخی روایات صحیحه، اهانت به مؤمن مطلقاً حرام است، فقط اهانت در خصوص مواردی که خود مؤمن علناً مرتکب می شود، گفتیم اطلاقات ادلّه از فحش إخباری یا در قوّه ی إخباری انصراف دارد. پس ادلّه ی حرمت اهانت نسبت به فحش های انشایی اطلاق دارد و علی الاظهر حرام است، خصوصاً واژه ها و عباراتی که فطرت از

1- این روایت نیز شاهد بر آن است که موضوع در این روایات، تعییر و اهانت مؤمن نه به خاطر ایمانش است، بلکه هر نوع تعییر و اهانتی حتّی نسبت به گناهی که مرتکب شده، مصداق این روایات بوده و حرام است.