ربا و راه های گریز از آن صفحه 23

حرام بودن ربا اعتراف می کنند و پافشاری زیادی در این زمینه از خود نشان می دهند. با این حال، در انجیل لوقا چنین آمده است:

هنگامی که به کسی قرض دادید و انتظار پاداش از او داشتید، چه فضلی و پاداشی برای شما خواهد بود؟...، ولی کارهای نیک انجام دهید و قرض بدهید؛ بی آن که در انتظار سود آن باشید؛ چون در این صورت، پاداش بزرگی خواهید داشت.(1)

ارباب کلیسا و اساسا جامعه مسیحیّت همگی می پذیرند که این دستور از حضرت مسیح بر تحریم قاطع ربا دلالت دارد و بااین که بزرگان مسیحیّت همگیبه تسامح متهم اند، یکی از آن ها می گوید: «رباخواران شرف خود را در دنیا از دست داده اند و برای کفن شدن پس از مرگ خود شایستگی ندارند».(2)

یکی از اقتصاددانان معروف در توضیح چگونگی برخورد کلیسا با مسأله ربا و بهره می گوید:

آن ها که رباخواری می کردند، حقّ شرکت در مراسم «تناول عشای ربّانی» را نداشتند وبه معبدهای مذهبی راه نمی یافتند؛ حتّی اگر ربا خواران گناهکار از دنیا می رفتند، اجازه دفن آن ها در گورستان مسیحیان صادر نمی شد. هیچ کشیشی صدقه رباخواران را نمی پذیرفت و هرگونه وام دهنده ای از نظر آنان، یهودی به شمار می آمد.(3)

3. آیین اسلام

3. آیین اسلام

برخی از نویسندگان اهل سنّت بر این باورند که ابلاغ حرمت ربا در سال دهم هجرت در سفر حجه الوداع بوده است. در این باره، جصّاص در احکام القرآن

1- کتاب مقدّس، انجیل لوقا، فصل 6، آیه 34 و 35.
2- مجموعه مأخذشناسی فقه و زمان _ مکان، گردآوری: یحیی پیر عباسی و منصور محمّدی، کنگره فقه و زمان _ مکان، دفتر چهارم اقتصاد، ج 2، ص 1188، شماره 50.
3- یداللّه دادگر، «توجیهات معاصر پیرامون ربا»، نامه مفید، سال سوم، تابستان 1376، ش 10، ص 191.