تروریسم علیه انقلاب صفحه 141

مورد عملیات پایان بخشید و معدود هواداران را نیز پراکنده ساخت.

استقرار در کردستان عراق بار دیگر اختلافات درونی اقلیت را شعله ور ساخت به طوری که آنان در سال 1365 در روستایی به نام گاپیلون به روی یکدیگر آتش گشودند.(1)

این درگیری خونین نشان داد که در نزد چریک های فدایی خلق فقط سلاح است که می تواند تمامی منازعات را حل و فصل کند. صرف نظر از آنکه این منازعات طبقاتی باشد یا ایدئولوژیک.

جالب اینجاست که حتی شاخه اکثریت که مبارزه چریکی روشنفکران جدای از توده ها را مردود اعلام کرده بود در پلنوم سال 65 خود که در تاشکند برگزار شد بار دیگر مبارزه مسلحانه علیه حاکمیت را مورد توجه قرار داد.(2) اما این توجه و تمایل هرگز از یک مصوبه فراتر نرفت. این شاخه نتوانست چنان که می خواست به مبارزه مسلحانه روی آورد.

نتیجه گیری

فراز و فرود مبارزه مسلحانه چریک های فدایی خلق در دهه پنجاه و اوایل دهه شصت ضمن آنکه از فقدان تئوری رنج می برد هرگز نتوانست مردم خصوصاً طبقه کارگر را که فدایی ها مدعی اش بودند به خود جذب کند.

محدود ماندن این نوع مبارزه به قلیلی از روشنفکران و دانشجویان و عدم پیوند با توده های مردم یکی از علل نافرجام ماندن آن بود. مبارزه ای که آنان در سیاهکل آغاز کردند در روند خود به ترورهایی انجامید که حتی نتوانست گرایشات گوناگون درون سازمان را در انجام آن متقاعد سازد. آشکار است که این مشی محکوم به شکست بود.

شاخه هایی از فدایی ها که به نام های گروه اشرف دهقانی و اقلیت شناخته می شوند چنان مجذوب مبارزه مسلحانه بودند که تحولات ژرف جامعه ایران و انقلاب اسلامی را نتوانستند مشاهده کنند. بنابراین به ادامه همان مشی پای فشردند. شاید آنان ناتوانی هایی ایدئولوژیک – سیاسی خود را می خواستند در پناه مبارزه مسلحانه پنهان بدارند.