تروریسم علیه انقلاب صفحه 16

مفهوم هژمونی/ ضدهژمونی و تحلیل تروریسم در چارچوب خشونت ضدهژمونیک در اختیار می گذارد. در این رهیافت، قدرت هژمونیک بسیار گسترده تر از آنچه به عنوان سلطه و حاکمیت سرکوب گرایانه یک قدرت شناخته می شود، درک و فهم می شود. حاکمیت در سطح ملی در برداشت گرامشی و حاکمیت در سطح بین المللی در برداشت نئوگرامشین هایی مانند رابرت کاکس، استفان گیل و مارک رابرت به گونه ای خاص ایجاد و تثبیت می شود که در آن دولت مسلط و حاکم به ایجاد یک نظام ایدئولوژیکی پایه ریزی شده بر اساس مقیاس ها، ارزش ها، اصول و چارچوب های جهانی جهت تفاهم و رضایت همگانی و دو طرفه اقدام می کند. در حقیقت، کارکرد این نظام ایدئولوژیکی تأمین کننده برتری مداوم و مستمر جهانی دولت هژمونیک یا مجموعه دولت ها و طبقات اجتماعی هژمونیک می باشد.(1) به عبارت ساده تر، سلطه و حاکمیت یک دولت در سیستم بین المللی به تنهایی و به خودی خود برای ایجاد یک ساختار هژمونیک کافی نیست بلکه هژمونی تنها زمانی ظاهر و تثبیت می شود که نحوه و نوع اندیشیدن و شیوه عمل و کارکرد دیگر جوامع را تحت تأثیر و نفوذ خود قرار دهد.

رهیافت گرامشینی و نئوگرامشینی نشان می دهد بازیگرانی که قادر به تعریف قواعد و هنجارهای سیستم بین المللی هستند می توانند هنجارها، ایدئولوژی و کنش خاصی را که مغایر با موقعیت هژمونیک آنها تلقی می شود، تفکر و عمل تروریستی جلوه دهند و به این ترتیب کنشگران ضدهژمونیک خود را به مثابه دگر خود تعریف و بازتعریف کنند.(2) در واقع، درک گفتمان دولتی غرب از ترور و تروریسم و معنادهی به آن بر اساس الگوهای دوستی و دشمنی آن شکل می گیرد.

به تعبیر "تاون زند": «از حیث تاریخی، صرف نظر از این که تروریست ها را ضدسرمایه داری، ضدغربی، ضدآمریکایی یا حتی ضد خدا بدانیم و نیز از رادیکال های انقلاب فرانسه گرفته تا تهدید کمونیست، ناسیونالیست های جهان سوم و بالاخره بنیادگرایان اسلامی