تروریسم علیه انقلاب صفحه 168

مناقشه می شد.(1)

در واقع گروه های سیاسی هم نمی دانستند که چه چیزی می خواهند، لذا تعریفی که از سوی آنان در مورد خودمختاری ارائه می شد، گروه به گروه و حتی فرد به فرد متفاوت بود.(2) در حالی که مسئولین نظام از کاربرد واژه خودمختاری ابا داشتند و از اصطلاح خودگردانی استفاده می کردند، برخی از سران گروه ها تغییر آن را نمی پذیرفتند. عبدالرحمن قاسملو دبیرکل حزب دمکرات کردستان ایران در آخرین مذاکرات خود با نمایندگان دولت، حق تعیین سرنوشت را در اشکال سه گانه، کسب استقلال، استقرار یک حکومت فدرال و یا خودمختاری متبلور می دید. ولی در شرایط آن زمان، خودمختاری را مناسب ترین شیوه می دانست.(3) اصولاً طرح خودمختاری به مثابه ابزاری تاکتیکی برای اهداف استراتژیک یعنی تجزیه ایران و نهایتاً ایجاد کشور کردستان از طریق انفکاک سرزمینی کردهای ایران، ترکیه، عراق و سوریه می باشد. موضوعی که در رساله دکترای قاسملو از یک دانشگاه چکسلواکی با عنوان «کرد و کردستان» نیز مطرح و در دهه 1960 میلادی در لندن منتشر شد.(4)

چهارم. رویارویی مسلحانه حزب دمکرات با دولت جمهوری اسلامی

بعد از سقوط پادگان مهاباد به دست عوامل حزب دمکرات کردستان و دیگر گروه های سیاسی در 3 اسفند 1357 و به غارت رفتن توپخانه، تانک ها و سلاح های این پادگان، وضعیت کردستان تشدید شد و گویای این امر بود که گروه های مخالف از طریق راه های سیاسی در صدد دستیابی به خواسته های خود نیستند، بلکه از روش های مسلحانه و خشونت آمیز استفاده می کنند. به دنبال این حادثه پاسگاه های ژاندارمری و مراکز انتظامی برخی شهرها به دست شورشیان افتاد و شهرها و روستاهای کردستان جولانگاه آنان شد.(5)

همزمان با اوج گیری ناآرامی ها در مناطق کردنشین، مقارن ایام نوروز 1358 شهر سنندج شاهد درگیری خونینی بود.(6) شورشیان پس از اشغال

1- Ibid.
2- مجتبی مقصودی، تحولات قومی در ایران: علل و زمینه ها، تهران: مؤسسه مطالعات ملی، 1380، ص 302.
3- کریس کوچرا، جنبش ملی کرد، ترجمه ابراهیم یونسی، تهران: نگاه، 1373، ص 99.
4- احسان طبری، کژراهه، تهران: امیرکبیر، 1366، ص 300.
5- حمید مؤمنی، درباره مذاکرات کردستان، تهران: شباهنگ، بی تا، ص 14.
6- رضا خیری مطلق، نگاهی به کردستان مکری و جنبش های کردی در قبل و بعد از انقلاب، ص 82.