تروریسم علیه انقلاب صفحه 188

پیامدی پسین را موجب می شد. به عبارت دیگر:

سازمان کومله بدین مطلب اذعان می دارد که خودمختاری موردنظرشان با وجود برقراری رژیمی همچون جمهوری اسلامی قابل حصول نیست و نمی توان چنین انتظارات بلندبالایی از آن داشت، بلکه طلب نمودن یک حکومت خودمختار محتاج به وجود حکومتی به رهبری طبقه کارگر است و با پیدایش یک نظام کمونیستی است که این خواست امری منطقی می شود. بنابراین طبیعی است که برقراری جمهوری اسلامی خود به خود مانعی است بر سر راه محقق شدن حقوق حقه خلق کرد و باید به هر ترتیب ممکن بساط این جمهوری را جمع کرد، زیرا به دست آوردن خودمختاری با آن شکل و شمایل مطلوب فقط و فقط در گرو تحقق بخشیدن به حکومت پرولتاریا و جمهوری دمکراتیک خلقی است و آن هم نیز به نوبه خود به انهدام نظام فعلی و از هم گسستن شیرازه آن است.(1)

کومله با ذهن گرایی و خیال پردازی بر اساس پندارهای بیگانه با روند انقلاب، فکر می کرد که زمان موعود برای نتایج مطلوب آنها فرارسیده است. لذا در این پندارهای ایدئولوژیک و در پی تحریض نیروهای خود مدعی بود که: «کردستان را موج های انقلاب به آنچنان حرکتی واداشته که پایه های رژیم می لرزد»(2)؛ «ارتش نیز در آستانه انقلاب است و دیر یا زود به ما خواهند پیوست».(3)

اما به فاصله یک ماه بعد به نتیجه ای کاملاً مغایر می رسند و آنچنان به تناقض گویی و تضاداندیشی می افتند که ارتش را دشمن نهایی خود به حساب می آورند و پیروزی تعیین کننده را موکول به انهدام ارتش می دانند. در اطلاعیه هفتم مهر 58 کومله آمده است: «ارتش دشمن استراتژیک ماست، تا زمانی که ماشین دولتی و از آن جمله ارتش متلاشی نشود سخن از پیروزی نمی توان بر زبان آورد.»(4)

کومله در همین راستا به فراخوانی دیگر نیروهای همسو و هم هدف

1- مصاحبه شورای همبستگی خلق های ایران با کومله، ص 2.
2- اعلامیه کومله، 7/6/58.
3- اعلامیه کومله، 3/6/58.
4- اعلامیه کومله، 7/7/58.