تروریسم علیه انقلاب صفحه 189

مبنی بر قیام در جهت متلاشی کردن جمهوری اسلامی پرداخت. اما این ساده اندیشی آنها از جانب متحدانش نیز مورد انتقاد قرار گرفت: «کومله فکر می کرد انقلاب دمکراتیک را شروع کرده و با کردستان می توان همه جا را گرفت.»(1)

چهارم. اقدام مسلحانه و تروریستی

گروه کومله نیز مانند بسیاری از گروه های چپ گرای هم دوره خویش دست به سلاح می برد و به رفتارهای تروریستی روی می آورد. هر چند که پایگاه اصلی این گروه از سال 1360 به بعد و در اثر کنترل اوضاع توسط دولت به خاک عراق منتقل می شود، اما رفتار تروریستی آنها همچنان ادامه می یابد.

کاشتن مین بر سر راه پایگاه های نیروهای نظامی، اجرای کمین بر سر راه کاروان های نظامی، حمله شبانه به پایگاه های قوای انتظامی و نظامی، حمله به تأسیسات دولتی در شهرها و روستاها، نفوذ به شهرها و درگیر شدن با نیروهای امنیت شهری از تاکتیک های نظامی این حزب بود. به طور کلی کومله استراتژی خود را حمله چریکی و نامنظم تعریف کرده بود.(2)

اسناد به دست آمده از خانه های تیمی این سازمان پس از آزادسازی سنندج نشان می دهد که کومله مردم بیگناه را به اتهام موهوم شرکت در جلسات ضدخلقی دستگیر کرده و بعضاً به قتل رسانده است.(3)

برخی گزارش ها و اسناد دیگر نشان می دهد که این گروه در اوایل انقلاب تلفن های مردم را کنترل می کردند، تلگراف مردم کردستان را ضبط کرده و از ارسال آن جلوگیری می کردند. اتومبیل های شخصی ودولتی را مصادره کرده(4) و حتی نیمه شب به خانه مردم یورش برده و آنها را دستگیر می کردند.(5)

کومله می کوشید امنیت مردم عادی شهر و روستا را سلب کرده و با تهدید و ارعاب و دستگیری و شکنجه و بازجویی ایشان را تحت انقیاد خود قرار دهد. تبلیغات ضداسلامی این سازمان مخصوصاً موضع گیری های

1- تحلیل درون گروهی سازمان چریک های فدایی خلق، روزنامه جمهوری اسلامی، شماره 240.
2- حمیدرضا جلایی پور، کردستان؛ علل تداوم بحران آن پس از انقلاب اسلامی، تهران: دفتر مطالعات سیاسی و بین المللی وزارت خارجه، چاپ اول، سال 1372، صص 115-111.
3- کردستان، امپریالیسم و گروه های وابسته، سپاه پاسداران، ص 93، سند شماره 11.
4- کردستان، امپریالیسم و گروه های وابسته، سپاه پاسداران، ص 91، سند شماره 10.
5- کردستان، امپریالیسم و گروه های وابسته، سپاه پاسداران، ص 94، سند شماره 12.